هشدار!
آنچه در صفحات پیش رو می‌خوانید،
فقط در مخیلۀ نویسنده اتفاق افتاده است،
و از حالا تا همیشه در مخیلۀ شما باقی خواهد ماند!
اما ممکن است برخی نام‌ها با نام‌هایی در واقعیت مشابه باشد که هیچ قصد و نیتی در پس آن نبوده است.
خواستم کتابم را به تو پیشکش کنم
به دنبالِ چشمت گشتم
چشمت نبود.
خواستم ببوسم
به دنبالِ صورتت گشتم
صورتت نبود.
خواستم بگیرم دستت را
دستت نبود.
بشنو حرف‌هایم را که می‌نشینند بر دل
گوش‌هایت نیست
بگو به من
چیزی بگو
زبانت نیست
بیا شانه‌به‌شانه
شانه‌ات نیست
خواستم کتابم را به تو پیشکش کنم
نامت نیست
شعرم را بازپس آورد کبوتر
که در جهان زنی چنین که تو وصف کردی
نیست
در بگشایید
شمع بیارید
عود بسوزید
پرده به یکسو زنید از رخِ مهتاب…
شاید
این از غبارِ راه رسیده
آن سفری همنشینِ گم شده باشد.
به همان اندازه که تفکر اساطیری درصدد دفع بلای تغییر تاریخی است، مصرف تعمیم یافته تصاویر نیز در پی دفع بلای تاریخ در نشانه‌های تغییر است. این جامعه که وضع موجودی ابدی را در حالت سکون مصرف میکند، بستر خشونتی می‌شود که دیگر منحصراً تاریخی، مقدس، آیینی و ایدئولوژیک نیست، بل به طریقی پراکنده در بطن آسایش مصرفی ما فوران میکند و به چشم همه بخشی از کارکرد نمادین از دست رفته را عهده‌دار می‌شود، پیش از آنکه خودش در موضوع مصرف تحلیل برود. پس از نمایش آخرین مرحلهٔ بت‌وارگی کالایی زنگ وانمودگی به عنوان آخرین مرحلهٔ نمایش به صدا درمی آید.
آیا جای تعجب دارد که روان ملتی که چنین با ادبیات خود، به‌ویژه شاهنامه و گلستان و دیوان خواجه درآمیخته، در رؤیاهایش که شاهراهی به‌سوی ناخودآگاه هستند، از این گنجینۀ عظیم و یگانه برخوردار شود؟
از پیشگفتار نویسنده
چه بی‌ثمر
نشستن در اتاق
به عصر جمعه‌ای
که تمام همسالانت رفته باشند
و تو حتی نشانی گورهاشان را هم ندانی
سرِ قراری سوخته
در کوچه‌ی بی‌دارودرخت
آمده‌ای
زیر پنجره‌ی نیمه‌باز
که پرده‌ی منقوش ماه و ستاره
جهانش را محدود میکند
چه انتظاری داری؟
…
غمگین می‌شویم
گریه می‌کنیم
و تا ساعت‌ها شاهد مرگ یکدیگریم
خوش به حال آدمها
ما بلد نیستیم یکدیگر را به خاک بسپاریم
بلد نیستیم یکدیگر را به آب بسپاریم
ما شاهد مرگ و تنهایی یکدیگریم
و این را تنها می‌توانیم لحظه‌ای به یاد بسپاریم
لحظه‌ی پیش از مرگ‌مان
هر یک از عناوین این مجموعه با یکی از مقالات کلاسیک فروید شروع می‌شود و جستارهای جمعی از مدرسان برجسته روان‌کاوی با زمینه‌های مختلف نظری و جغرافیایی به دنبال آن آمده است. کتاب پیش رو مجموعه مقالاتی است حول یک مقاله از فروید با نام «خودشیفتگی». فروید پیش از نگارش مقدمه‌ای بر خودشیفتگی درکی شهودی از مسائل مرتبط با خودشیفتگی داشت و حتی به سهم خود کوشید در این باره نظریه پردازی کند، ولی در این مقاله او نخستین بار پیامدهای گسترده این مفهوم را در روان‌کاوی مطرح کرد. مسلماً می‌توان این مقاله را بحق یکی از اولین نقطه عطف‌های تفکر فروید تلقی کرد.
پس از شدت‌گیری حملاتی تروریستی چون حادثه 11 سپتامبر، در ادبیات سیاسی دنیا بسیار می شنویم که باید اختلافات سیاسی کنار گذاشته شود و در واقع مبارزه واقعی بین خیر و شر است. اما این برای زندگی سیاسی و اجتماعی چه معنایی دارد؟ آیا یک «راه سوم» فراتر از چپ و راست وجود دارد؟ و اگر چنین است آیا باید از آن بترسیم یا از آن استقبال کنیم؟ این کتاب تامل برانگیز توسط شانتال موف، نویسنده سیاسی شناخته شده جهانی، گزارشی از وضعیت جهانی دموکراسی ارائه میکند و مرتبط‌‌ترین اطلاعات را در اختیار خوانندگان قرار می‌دهد. موف با این استدلال...
این کتاب روایتی است که آخرین روزهای آلبر کامو در آن تداعی شده. نویسنده با دقت خاصی به آن پرداخته است. او این آخرین سفر را با وفاداری به واقعیت شرح می‌دهد؛ همان واقعیتی که در آثار مختلف، مقالات مطبوعاتی یا شهادت‌های گوناگون در چارچوب کتاب‌ها یا کنفرانس‌های دیگر تداعی شده است. این شاهدان _خویشاوندان و دوستان کامو، منشی، هم‌قطارها یا همکارانِ روزنامه‌نگارش_ به نویسنده اجازه داده‌اند حکایت‌هایی را بیان کند که هدفشان نشان دادن اوج انسانیتِ این مرد آزاد از جهان باشد.
این کتاب که موضوع اصلی‌اش سکوت مادر است، موقعیت‌هایی را به نمایش می‌گذارد که ممکن است کامو را در مواجهه با سرنوشتی که به نظرش قطعی نبود تصور کند. این واقعیت که ذهن نویسندۀ بیگانه یا کالیگولا را به خود مشغول کرده، همیشه درون این رمان‌نویسِ روزنامه‌نگار و فیلسوفِ انسان‌گرا زنده بوده است.
