در تمام طول مدت برنامه‌ی هواخوری، سگ‌های گرسنه و عاصی نگهبان، در ایوانی که از بالا روی حیاط کوچک سه متر در سه متر مخصوص «گردش زندانیان» پیش آمده است، جست و خیز می‌کنند، بی‌قراری می‌کنند و پارس می‌کنند. شنیدن صدای این دشمنان بی‌جهت، و مشاهده‌ی حرکات خشمناکانه‌ی دیوانه‌وارشان تحمل ناپذیر است…
این سه دقیقه‌ی گران‌بها را هم که ماهی یک بار، از سلول سرپوشیده‌ی همیشگی بیرون‌مان می‌آرند تا در یک سلول دیگر _ منتها از نوع بدون سقفش _ قدم بزنیم و با تجدید خاطره‌ی آزادی و صلح آرامشی به هم برسانیم، با نشان دادن چنگ و دندان سگ‌هایشان زهرمارمان می‌کنند.