رومی

جنی ارپنبک
ترجمه شهره میرعمادی

قرن ما قرنی جوان و در عین حال بسیار پیر است و در آن انسان‌هایی که از اقیانوس‌ها نجات یافته‌اند، در رودها و دریاهای کاغذی غرق می‌شوند. پنجشنبه‌ای اواخر آگوست، ده مرد جلوی شهرداری برلین اعتصاب می‌کنند. آنها به انگلیسی ، فرانسه، ایتالیایی و زبان‌های دیگری که هیچ‌کس اینجا نمی‌فهمد، حرف می‌زنند. خواسته این مردان چیست؟ آنها کار می‌خواهند. می‌خواهند هزینه‌های زندگی خود را با کار کردن تأمین کنند. می ‌خواهند در آلمان بمانند. مأموران پلیس و مقامات مختلف شهرداری از آنها نامشان را می‌پرسند. این مردان نمی‌گویند که کیستند. نمی‌خورند، نمی‌نوشند و از هویتشان چیزی نمی‌گویند. فقط هستند. خاموشی این مردان که به قیمت جانشان از افشای هویت خود سر باز می‌زنند، در کنار انتظار آن دیگران که از آنها سؤال کرده‌اند، سکوت سنگینی را بر این میدان شهر برلین که الکساندر پلاتز نام دارد، حاکم کرده است. چطور است که آن روز بعدازظهر، ریچارد از کنار این مردان سیاه و مردمان سفید که آنجا ایستاده یا نشسته‌اند، می گذرد و این سکوت را نمی‌شنود؟

ادامه خواندن ←

ریچارد گروس

ترجمۀ رضا ستوده

کتاب روانشناسی اندوه مواجهه‌ای است با مسئله فقدان، داغداری و تجربه‌های اندوهبار. ریچارد گروس علاوه بر بررسی چیستی اندوه و اشکال مختلف آن، واکنش‌های انسانی به این مسئله را نیز می‌کاود. از این رو، محتوای کتاب موضوعاتی وسیع را پوشش می‌دهد. نویسنده هم از روانکاوی فروید، هم از عقایدی بی‌اعتبار که «مراحل» اندوه را گذرکردنی می‌داند و هم از هنجارهای اجتماعی و فرهنگی سخن می‌گوید که درک ما را از داغداری شکل داده یا محدود کرده‌اند. ویژگی برجسته این کتاب آن است که به زبانی که در توصیف اندوه به کار می‌بریم نیز پرداخته است.

ادامه خواندن ←

کالو سینگ

علی گلستانه

احساس گناه شدید، احساس ملامت مدام، ندامت بی اندازه، خاری در چشم، ریگی در کفش، باری بر دوش، دردی جانکاه، کشمکشی مدام بین عشق و بیزاری. چرا خصم را دوست می‌دارم و چرا دوست را دشمن؟ در کدامین لحظه عشق می ورزم؟ در کدامین لحظه بیزارم؟ چرا بر حقم؟ چرا بر حق نیستم؟ این حق که گاهی نزد من است و گاهی نزد خصم من چیست؟ چه کسی آن را به من می‌بخشد؟ چه کسی آن را از من می گیرد؟ من که گناهی نکرده ام. آه چرا. سراپا ‘ گناهم… بدم، ناتوانم، زبونم. سرانجام چه خواهد شد؟ آغازش از کجا بوده است ؟ آیا می توانم؟ می توانم با وجود ریگی چنین سخت در کفش ها، همچنان به جاده زندگی بزنم؟ ولی اصلا چرا بروم؟ چطور راه بیفتم؟ من که متهمم. من که مستحق زیبایی ها نیستم. کجا بروم؟

ادامه خواندن ←

قلی خیاط

ناگهان اسب‌ها در شب شیهه کشیدند.

میخ‌کوب سر جایم ایستادم، گوش‌هایم در باد. شیهه به یک شیهه‌ی معمولی شباهت نداشت. صدایی بود نرم، دل‌نشین، به طرز عجیبی زنانه، کمی مانند یکی از این ناله‌های دوردست جنگل‌های بروتاین زیر باران تند بهاری؛ صدایی شفاف و به ‌زحمت شنیدنی که گویا شما را به اسم صدا می‌زند… سرم را برگرداندم، هیچ‌کس پشت سرم نبود.

ادامه خواندن ←