برچسب: قصه نویسی

بعـضـی ها بعـد از خوردن شـلاّق عـوض می شـوند .یعـنی یک تیـپ ِخـاص هـســت کـه هــم شـلاق می خـورد و هــم عـوض می شـود و کسـی که عوض شـد ، اگر دوباره فـورا عوض نشـود و به موضـع قبـلی برنگـردد ، ممـکـن اسـت تا آخـر به هـمان صورتِ عوض شـده باقی بمـاند…آ ن وقـت وحـشـتنـاک تـرین موجـودِ دنیــا در زندان خــلق می شـود لینک خرید کتاب : http://negahpub.com/book/%DA%86%D8%A7%D9%87-%D8%A8%D9%87-%DA%86%D8%A7%D9%87/

ادامه خواندن ←

من بیش از هر چیز دیگر یک قصه‌گو هستم. نزدیک‌ترین آدم‌هایم مى‌دانند که من اگر قصه نگویم، مرده‌ام. در زمانى که قصه‌نویسى را مى‌نوشتم، مى‌خواستم به یک انگیزه درونى پاسخ گفته باشم، مى‌خواستم رمز مکالمه درونى آدم‌ها را بفهمم، بدانم که چه چیز یک قصه را مى‌سازد و یک حرکت قصه‌اى را چه چیز به پیش مى‌راند. این درست است که کتاب، تا حدودى یک رساله تحقیقى است، ولى سایقه واقعى مربوط به خود من است، و حتى، به یک معنا و تا حدودى، تمامى مطالبى که حالا درباره قصه مى‌نویسم و مى‌گویم، ارتباط به همان سایقه درونى دارد. چون...

ادامه خواندن ←

سایه‌ى سبلان در قعر بوران فرو مى‌رفت، و گه‌گاه از پشت شبکه‌ى برفى بوران، کلبه‌هاى کوچک و توسرى خورده‌ى روستایى، مثل تصاویر مبهم خواب یا هذیان، در سمت راست دیده مى‌شد. وقتى که کامیون پوزه‌اش را در برف فرو برد، نگاه که کردند، دیگر گرگ را ندیدند. و شاید این به دلیل برف و بوران بود. صحرا به قطب بدوى بى‌پایانى مى‌ماند که کامیونى در آن فرو رفته باشد، هم آشنا بود، هم بیگانه، مثل فیلمى بود که از خانه‌ى آدم برداشته باشند، منتها دوربین در جایى قرار گرفته باشد که آدم تا مدتى نفهمد این فیلم، فیلم خانه‌ى اوست....

ادامه خواندن ←

خواننده از این نظر دچار شگفتی خواهد شد که جهتی که جامعه‌ی ایران، نه محتملاً، بلکه محتوماً، در پیش گرفت، آنهم تقریباً نه سال پس از نگارش کتاب، در تاریخ مذکر پیش بینی شده است. پیشگوئی در شمار استعدادهای بسیار ناچیز من نیست. ولی خواننده‌ای که نسخه‌ای از این کتاب را اخیراً خوانده بود پیش من آمد و گفت که غیرممکن است که من این کتاب را ده سالی پیش از انقلاب نوشته باشم، به دلیل اینکه انگار کتاب، پس از انقلاب، منتها با در نظر گرفتن ریشه‌های اصلی آن و با عطف به تاریخ گذشته، نوشته شده است. گفتم...

ادامه خواندن ←