شاعران حجم ، گروهی از نوسرایان بودند که در دهۀ چهل شمسی با انتشار بیانیه ای اعلام موجودیت کردند ، این گروه تا امروز در شعر معاصر ایران حضور و اثر داشتند ، اگر چه بسیاری از پیشروان آنها امروز روی در بستر خاک کشانده اند و برخی دیگر نیز حضوری پررنگ ندارند. این کتاب توسط حنیف خورشیدی گرد آوری شده که می تواند یک کرونولوژی جمع و جور در این زمینه باشد . اشعار انتخاب شده از بهترین آثار هر شاعر است . امید که این اثر بتواند به ارتقاء شعر معاصر ایران یاری رساند .
منِ گذشته امضا
نگاه: مجموعه شعر «منِ گذشته امضا» اثر یدالله رویایی، همراه با ترجمه فرانسه اشعاربه چاپ سوم رسید. در شخص من دو شخص هست: یکی مفرد که امضا می‌کند، دیگری جمع که می‌خواند. و در لحظه‌ی خوانش، ما سه شخصیم.» ید الله رویایی نخستین شاعری بود که به طور آگاهانه و پی‌گیر از فرم در شعر سخن گفت. رویایی همراه با چند شاعر دیگر، مانیفست «اسپاسمانتالیسم» را منتشر کردند که بعدها...
از سکوی سرخ
از متن کتاب: برای شاعر، فرم تکوین حادثه است. او در این حادثه خودش را زیر نگاه خواننده مبادله می کند، و توفیق او در وقوع همین مبادله است. در این معنی فرم در قطعه شعر یعنی زندگی زبان، شاعر در این زندگی آنقدر با زبانش یگانه می شود که در ارائه ی زبان ارائه ی تن می کند. زندگی زبان دیگر زندگی بدن می شود که چون باله هزاران هزار فرم در خود دارد. سهم فرم در شعر حجم سهم مظروف است و نه ظرفی برای ارائه ی فکر، و شعر خودش موضوع شعر میشود. اصرار در ارائه ی فکر نقابی برای بی فکری است. فقر در فکر...
تنهایی های من در زندگی با کلمه می گذرد
نگاه : یدالله رویایی شاعر است . شاعری که تجربه های ابتدایی شاعری را در نوجوانی آموخت . امروز رویایی را با شعر حجم می شناسند ، شعری که برای تبیین و تعریف آن رویایی ده ها صفحه نوشته است . رویایی گرچه سال هاست در فرانسه زندگی می کند اما هنوز چراغ شعرش در ایران روشن است . او با شعر امروز ایران و شاعران ارتباطی تنگاتنگ دارد . در چند دهه اخیر آثار گوناگونی اعم از شعر یا مقاله و نقد از او در نشریات ایران منتشر شد و هر از گاهی کتابی نیزاز رویایی روی پیشخوان کتابفروشی...
از سکوی سرخ
از متن کتاب از سکوی سرخ: برای شاعر، فرم تکوین حادثه است. او در این حادثه خودش را زیر نگاه خواننده مبادله می کند، و توفیق او در وقوع همین مبادله است. در این معنی فرم در قطعه شعر یعنی زندگی زبان، شاعر در این زندگی آنقدر با زبانش یگانه می شود که در ارائه ی زبان ارائه ی تن می کند. زندگی زبان دیگر زندگی بدن می شود که چون باله هزاران هزار فرم در خود دارد. سهم فرم در شعر حجم سهم مظروف است و نه ظرفی برای ارائه ی فکر، و شعر خودش موضوع شعر میشود. اصرار در ارائه ی فکر نقابی برای بی فکری است....