کتاب آوای موج ها نوشتۀ یوکیو می شیما ترجمۀ غلامحسین سالمی
گزیده ای از متن کتاب:
فصل اول
در یوتا_ جی‌ما[1] یا جزیره‌ی سانگ[2] (جزیره‌ی آواز) که خطی ساحلی به طول تقریبی سه مایل دارد، در حدود هزاروچهارصد خانوار زندگی می‌کنند.
در این جزیره، دو نقطه از چشم‌انداز زیباتری نسبت به سایر مناطق برخوردارند؛ یکی از آنها زیارتگاه یاشیرو[3] است که در شمال‌غربی، نزدیک نوکِ جزیره برپا شده و بر منظره‌یی پیوسته از خلیج پهناور ایزه[4] مشرف است و جزیره درست در تنگه‌هایی قرار گرفته که این خلیج را به اقیانوس آرام وصل می‌کنند. منظره‌ی دیگر مربوط به دو شبه‌جزیره‌ی چیتا[5] و آتسومی[6]ست که اولی در شمال و دومی در شمال‌شرقیِ جزیره امتداد یافته است. در بخش غربیِ جزیره نیز می‌توان ساحلِ میان بنادر یوجی یامادا[7] و یوکایچی[8] را در تسو[9] دید.
با بالا رفتن از دویست پله‌ی سنگیِ منتهی به زیارتگاه بالا و ایستادن در نقطه‌یی که یک درخت کاج توری[10] با دو شیر سنگی حفاظت میشود، می‌توان بخش زیبایی از خلیج افسانه‌ییِ ایزه را دید که بیهیچ تغییری در طول اعصار و قرون، درآغوش این سواحل آرمیده است. زمانی نیز دو درخت کاج در این نقطه وجود داشت که شاخه‌های پُرپیچ‌وتاب و انبوه‌شان به شکل تور می‌مانست و همچون قابی آن منظره را در خود می‌گرفت، اما حالا چند سالی می‌شد که نابود شده بودند.
اینک در فصل بهار، هنوز می‌توان برگ‌های سوزنی‌شکل کاج‌های اطراف را دید که از فصل زمستان تا کنون همچنان به رنگ سبز تیره باقی مانده‌اند، حال آنکه رنگ آب دریا به‌خاطر وجود جلبک‌های این فصل، در نزدیکیِ ساحل سرخگون شده است. با این‌همه، باد موسمیِ شمال‌غرب که بی‌وقفه از جانب تسو می‌وزد، هنوز هوا را چنان سرد می‌کند که انسان نمی‌تواند از این چشم‌انداز زیبا لذت چندانی ببرد.
زیارتگاه یاشیرو به واتاتسومی_ نو_ میکوتو[11] یا ایزد دریا پیشکش شده است. از آنجا که یوتا_جی‌ما جزیره‌ی ماهیگیران است، طبیعی‌ست که ساکنان آن پرستندگان پارسای این ایزد باشند. اهالی همیشه برای آرامش دریاها نیایش می‌کنند و نخستین کارشان برای در امان ماندن از خطرهای دریا، نذرونیاز در زیارتگاه ایزد دریاست.
در زیارتگاه، گنجینه‌یی شامل شصت‌وشش آینه‌ی برنزی وجود دارد. یکی از این آینه‌ها به شکل انگور است که از سده‌ی هشتم میلادی بر جای مانده، و دیگری تقلیدی‌ست از یک آینه‌ی ساخت چین متعلق به دوران حکومت شش سلسله[12] که از این آینه‌ها بیش از پانزده یا شانزده تا در سراسر ژاپن وجود ندارد. بر سطح پشتیِ این آینه، نقوش گوزن و سنجاب‌هایی حک شده که به احتمال زیاد سده‌ها پیش در جنگل‌های ایران می‌زیسته‌اند و سفرکنان با پیمودن نیمی از کره‌ی زمین و گذشتن از سرزمین‌های گسترده و دریاهای بی‌انتها به اینجا، یعنی جزیره‌ی یوتا_جی‌ما رسیده‌اند.
یکی دیگر از چشم‌نوازترین مناظر جزیره، نوری‌ست که از فانوس دریاییِ نزدیک قله‌ی کوه هیگاشی[13] بر پرتگاه کنار دریا می‌تابد. پایین پرتگاه، جریان آب کانال ایراکو[14] غرشی بی‌پایان دارد. در روزهای توفانی، این تنگه‌های باریک که خلیج ایزه و اقیانوس آرام را به هم مرتبط می‌کنند، از گرداب پوشیده می‌شوند. درست خارج از کانال، در نوک شبه‌جزیره‌ی آتسومی و در ساحل صخره‌یی و دورافتاده‌ی آن، برج دیدبانیِ کوچک و خالی از سکنه‌ی دماغه‌ی ایراکو قرار دارد. در جنوب‌شرقیِ فانوس دریاییِ یوتا_جی‌ما، می‌توان تماشاگر اقیانوس آرام بود و در جهت شمال‌شرقی، در امتداد خلیج آتسومی و بر فراز رشته‌کوه‌ها نیز گاهی می‌توان به هنگام برآمدن خورشید و وزش شدید باد غربی کلاه برفیِ کوه فوجی[15] را دید.
[1]. Uta-Jima.
[2]. Song Island.
[3]. Yashiro.
[4]. Ise.
[5]. Chita.
[6]. Atsumi.
[7]. Uji Yamada.
[8]. Yokkaichi.
[9]. Tsu.
[10]. Torii.
[11]. Watatsumi- no- mikoto.
[12]. Six dynasties.
[13]. Highashi.
[14]. Irako.
[15]. Fuji.
کتاب آوای موج ها نوشتۀ یوکیو می شیما ترجمۀ غلامحسین سالمی
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.