“از من تا عشق” با بزرگان هنر ایران

“از من تا عشق” عنوان کتابی است شامل گفتگوهایی با هنرمندان بزرگی چون لوریس چاکناواریان، آیدین آغداشلو، بهمن فرمان آرا، ناصر ملک‌مطیعی، شمس لنگرودی و . . . حول زندگی، عشق، مرگ .

این گفتگوها به همت شبنم سمیعیان انجام شده است و الهام یاراحمد به عنوان عکاس تصاویر اختصاصی‌یی از این هنرمندان ثبت کرده است.

” هنرمندان، ناگفته هایی بسیار دارند.

برای شنیدن آنچه حرف های دل است، باید در حضورشان نشست

و سراپا شوقِ کشف و شور شنیدن شد.

«از من تا عشق» دریچه ای است روشن به دنیای درون هنرمندانی گرانمایه…

ایشانی که خلوت دلخواستۀ دنیایشان را در صمیمیت و دوستی با ما شریک شدند . . .”

https://negahpub.com/shop/%d9%85%d8%b5%d8%a7%d8%ad%d8%a8%d9%87/%d8%a7%d8%b2-%d9%85%d9%86-%d8%aa%d8%a7-%d8%b9%d8%b4%d9%82/

انتشارات نگاه

آیدین آغداشلو

(نقاش/نویسنده/کارشناس و مرمت کار آثار هنری/منتقد فیلم)

کلام نخست:

من از چهارده سالگی نقاشی را شروع کردم در نتیجه چه به عنوان یک شغل و چه به عنوان یک علاقه، نقاشی همیشه اولویت اصلی من بوده است. البته با در نظر گرفتن اینکه کارهای متعدد دیگری هم در کنارش انجام داده‏ام از نویسندگی گرفته -که اخیراً هشت جلد از کتاب‌هایم منتشر شده است – تا مرمت آثار هنری و کارشناسی هنر ایران و ده‏ها کار دیگر. ولی رشته‏ی اصلی من همیشه نقاشی بوده است و جواب هم داده است. چرا که من هر کار دیگری هم که انجام داده‏ام به یمن و به لطف نقاش بودنم ادامه پیدا کرده است.

عشق:

نظرم نسبت به عشق در طول سال‌ها تغییر کرده است. نظری که در جوانی نسبت به آن داشته‏ام حتماً نوع دیگری بوده است. اما نظر الانم نظر الان من نیست؛ نظری ست که شاید بیست سالی می‏شود که آرام آرام به آن رسیده‏ام و من در ذهن خودم دوستی را جایگزین آن کرده‏ام. عشق شور خیلی زیادی دارد. نمی‏گویم که ماندگار نیست ولی من برای دوستی ماندگاری بیشتری قائل هستم. عشق در درون دوستی جای دارد و این دوستی را من به نوعی تعریف کرده‏ام که شامل خیلی چیزها می‏شود. چرخه‏ی حیات هم بر مبنای عشق می‏چرخد. اما حالا دیگر خیلی کلی‏تر فکر می‏کنم که هر چقدر شمول آن بیشتر باشد دلپذیرتر است. عشقی که مالکیت، حقارت، جنگندگی، تصاحب و حسادت می‏آورد، حالا دیگر مد نظر من نیست. اگر عشق آدم را حقیر نکند بقیه‏اش لطف است. من نسبت به هر چیزی که انسان را حقیر کند، فاصله می‏گیرم. حقارت بدترین چیزی ست که ممکن است در زندگی بر سر انسان فرود آید. عشق بنا ندارد که حقارت بیاورد. عشق بنا دارد که تعالی بیاورد. پس مرز قابل قبول و غیر قابل قبول بودنش برای من همین است.