من و بوف کور پژمان رمزگشای سمبل هاست

نگاه : گاهی خواب دیدنمان آن قدر به واقعیت نزدیک است که انگار در بیداری اتفاق افتاده است و گاهی پیش آمدهای نادری در بیداری  هستند که مانند خواب و رویا به نظر می رسند.
نویسندۀ کتاب بوف کور در اول کتاب می گوید: فقط به شرح یکی از این پیش آمدها می پردازد که برای خودش اتفاق افتاده است و در حالت اغما و برزخ بین خواب و بیداری برایش جلوه کرده است.
مغز بشر ساختمان پیچیده ای دارد و گاهی خود آدم را گول می زند! زمانی که نمی خواهیم واقعیتی را قبول کنیم و به زبان آوریم، یا به عبارتی سرکوبش می کنیم، آن واقعه به صورت ناخودآگاه و در زمان خواب به صورت رویا و کابوس خودش را نشان می دهد. خواب دیدن یک پدیدۀ فوق طبیعی نیست بلکه تابع ذهن بشر است و محصول زندگی ما می باشد.
مغز ما در زمان خواب و دور از هیاهوی روزمره کار خودش را دنبال می کند و بدن ما که در حالت اغما به سر می برد، مغز را در این راه آزاد می گذارد و رویا اتفاق می افتد.
راوی بوف کور در این داستان پیش آمد و اتفاق نادری در زندگی خودش را به صورت یک خواب عمیق به تصویر کشیده و از سمبل های گوناگونی اسم برده که هر یک بیانگر رازی در این داستان هستند.
من در مصاحبه ام در کتاب «تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران»، کتاب بوف کور را از زاویۀ روابط خانوادگی صادق هدایت رمزگشایی کرده ام و آقای عباس پژمان در رمان «من و بوف کور» به رمزگشایی سمبل ها و همچنین به آنالیز خواب و رویا پرداخته اند که می تواند در مورد کتاب بوف کور اهمیت بسیاری داشته باشد.
صادق هدایت در کتاب بوف کور بعد از به پایان رساندن داستانی که تعریف کرده می گوید: از خواب عمیق و طولانی بیدار شده است. خواب و بیداری ترسناکی که زندگی اش را دگرگون کرده و او را به سمت خواب مصنوعی کشانده و در زندگی نویسنده او را وادار به خودکشی کرده است.
کتاب های «آشنایی با صادق هدایت» نوشتۀ م. فرزانه ، کتاب «تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران» که به صورت گفت و گو به کوشش مریم سادات گوشه و زیر نظر محمد هاشم اکبریانی به چاپ رسیده است، و امروز رمان «من و بوف کور» نوشتۀ عباس پژمان می توانند راه گشایی باشند برای درک دلیل خودکشی صادق هدایت.

* میترا هدایت، برادرزاده‌ی صادق هدایت است.
** صادق هدایت ۶۲ سال پیش در چنین روزی (۱۹ فروردین ۱۳۳۰) در  پاریس خودش را کشت.