با سیاوش کسرایی

   سیاوش کسرائی سُراینده منظومهٔ «آرش کمانگیر»، نخستین منظومه حماسی نیمایی است. وی یکی از شاگردان نیما یوشیج بود که به سبک شعر او وفادار ماند. از جمله مجموعه شعرهای به‌جای مانده از سیاوش کسرائی، می‌توان به مجموعه شعر آوا، مهره سرخ، در هوای مرغ آمین، هدیه برای خاک، تراشه‌های تبر، خانگی، با دماوند خاموش و خون سیاوش اشاره کرد.

   «مجموعه  اشعار »وی در مؤسسۀ انتشارات نگاه به چاپ رسیده است .

   پس از من شاعری آید

  که شعر او بهار بارور در سینه اندوزد

  نمی انگیزدش رقص شکوفه های شوم شاخه ی پاییز

  که چشمانش نمی پوید

  سکوت ساحل تاریک را چون دیده ی فانوس

  و او شعری برای رنج یک حسرت

  که بر اشکی است آویزان

  نمی سازد

  پس ازمن شاعری آید

  که می خندند اشعارش

  که می بویند آواهای خودرویش

  چو عطر سایه دار و دیرمان یک گل نارنج

  که می روبند الحانش

  غبار کاروان های قرون درد و خاموشی

 “سیاوش کسرایی”