خواجو در شعر فارسی به «نخلبند شعرا» مشهور است، بسیاری او را استاد حافظ می دانند، شاعری که به تقریب چهل سالی پیش از درگذشت خواجه شیراز دیده برجهان بست. برعکس حافظ، خواجو شاعری پر اثر است، علاوه بر دیوان ، خمسه‌ای هم دارد که در آن 5 مثنوی پرداخته است.
دیوان خواجو که نسخه ای نفیس از آن در سال 750 ﻫ .ق(سه سال پیش از درگذشت شاعر)با خط تعلیق محمد بن عمران کرمانی با تذهیبی زیبا آراسته شده و در تملک کتابخانه ملی ملک است. اساس تصحیح همین دیوان نیز هست ، این دیوان را شاعر در دو بخش به نام‌های صنایع الکمال و بدایع الجمال تدوین کرده. در بخش نخست قصیده، مطایبات و مقطعات، غزلیات(شامل: حضریات و سفریات) و در بخش دوم مدایح، مناقب، شوقیات و رباعیات را آورده است.
«دیوان خواجو» نخستین بار توسط زنده یاد احمد سهیلی خوانساری با عنایت به 5 نسخه خطی تصحیح و توسط کتابخانه‌ی بارانی در تهران چاپ شد. متاسفانه نسخ آن نایاب و بسیار دور از دسترس بود،به همت انتشارات نگاه، بازبینی و ویراستی نو از این دیوان در دستور کار قرار گرفت و خوشبختانه شادیم که یک اثر مهم کلاسیک فارسی این بار در قامتی نو با رعایت همه شیوهای رسم الخطی و اصلاح اغلاط مطبعی و افزودن توضیحات لغوی جامه‌ای نو می‌پوشانیم .
«دیوان خواجوی کرمانی» در 916 صفحه با بهای 55000 تومان به چاپ رسید.
