«دعوت به دعای عهدزنان » در نگاه

دریغا، من خود نیز در نوشتن این متن، بی تکلف نبوده ام، اما همه سعى ام این بوده در این سى و چهار سال؛ تا روح گفتار را در نوشتنِ شهودِ خویش (شعر) درك كنم. بِهْكردِ زبانِ مادرىِ ما در گروِ عبور از «ادبیّتِ مسموم» است. باید باور كنیم كه زبانِ دیوانى و این نوع نوشتارِ عاریتى، سنگواره شده است. تیپِ زبانِ ما نه ارعابِ زبان و لغت عرب است، نه خودخواهىِ تركیباتِ جفاكارِ اهل غرب! چهره زیبا و صبورِ زبانِ مادرىِ ما، زبانِ بخشنده و فراپذیرِ گفتار است؛ در همه حوزه ها: ادبى، علمى، فلسفى، فنى، صنعتى، اقتصادى، اجتماعى، سیاسى، هنرى و …! نه آنقدر متعصب هستیم كه غیر به خویش راه ندهیم، نه آنقدر مظلوم و تسلیم … كه كلمهْ‌كِش دیگران. ما «نیروهاى جهانىِ زبان» را در جان و گفتِ خویش گوارده مى كنیم تا در زیستْ‌بومِ تازه خود، «حس تبعید» و «حصرِ معنا» نداشته باشند.