نگاه: مجتبی بزرگ علوی، از نویسندگان برجسته ادبیات فارسی معاصر ایران، بهمن ماه ۱۲۸۲ در تهران متولد شد. او در سال ۱۲۸۹ به همراه برادرش جهت تحصیل روانه آلمان شد. در سال ۱۳۰۶ پدر وی شکست تجاری بزرگی را تاب نیاورده و خودکشی کرد. یک سال پس از این اتفاق علوی از دانشگاه مونیخ فارغ التحصیل شد و به ایران بازگشت.
علوی نخستین کار ادبی را با ترجمه قطعه‌ای از آثار شیلر تحت عنوان «دوشیزه اورلئان» آغاز کرد. یکی از ویژگیهای زندگی علوی نزدیکی و محشور بودن او با صادق هدایت است.
او مدتی پیش از وقوع کودتای ۲۸ مرداد در سن ۴۹ سالگی از ایران خارج شد و تا هنگام وقوع انقلاب ۵۷ در برلین شرقی سکونت داشت.
وی پس از پیروزی انقلاب ۵۷، برای مدت کوتاهی به ایران بازگشت، لیکن دوباره ایران را به مقصد آلمان شرقی ترک نمود. علوی به علت سکتهٔ قلبی در بیمارستان فریدریش هاین برلین بستری شد و سرانجام در روز یکشنبه ۲۱ بهمن ۱۳۷۵ برابر با ۱۶ فوریه ۱۹۹۷ درگذشت.
او که یکی از افراد گروه معروف ۵۳ نفر بود، آثار ادبی مشهوری را به رشته تحریر در آورد که از آن جمله می‌توان به «چشمهایش»،«چمدان»، «سالاریها»، «گیله مرد»، «میرزا»، «53 نفر» و… اشاره کرد.
«گیله مرد» مجموعه ای است شامل هشت داستان با عناوین «گیله مرد»، «اجاره خونه»، «دزاشیب»، «یه‌ره‌نچکا»، «یک زن خوشبخت»، «رسوایی»، «خائن» و «پنج دقیقه پس از دوازده» که برای هفتمین بار از سوی انتشارات نگاه تجدید چاپ شده است.
به اعتقاد جمال میرصادقی، داستان کوتاه «گیله مرد» بزرگ علوی از موفق‌ترین داستان‌های کوتاه فارسی است، که از ویژگیهای فنی و غنی نیرومندی برخوردار است؛ داستانی دولایه، هم واقع‌گرا و هم نمادین. نویسنده تعهد و رسالت انسانی خود را در قبال آن‌ها ادا کرده است. به‌عبارت دیگر، صرف انتخاب درون‌مایه یا مضمون و عصیان کردن علیه ظلم و بر بی‌عدالتی سر برداشتن، نمایش‌گر اعتراض و خشم نویسنده علیه ناروایی‌های اجتماعی نیز هست.