نگاه: بهنام زندی: چه چیز شاعری را به اقرار کردن وادار می‌کند؟ به اینکه شاعراست و تطهیر یافته و واژه‌ها برای او آفریده شده‌اند؛ زن از منزل ملکوت آمده/آوازهای آلوده مرا/ در عطر تن خویش شسته است(ص38).شاعری که زمانی شعر «ری را» او ورد زبان‌ها بود و گمان می‌رفت که دیگر اشعارش نیز به همین منوال جوان‌ها را به تهییج و سن و سال گذشته‌ها را به تحسین وا دارد. به راستی چه چیزی باعث این اصرار معصومانه و در عین حال ناباورانه می‌گردد؟ یکیشان/او که از ازل آشنای آدمی بوده است/می گوید/هیچ سپیده دمی/روشن‌تر از واژه‌های تو/طلوع نخواهد کرد(ص12)...
