روزنامه آرمان – شماره 3225

یوکیو می‌شیما پیش از ترک خانه مجللش در آن صبح ماه نوامبر ۱۹۷۰، دست‌نویس «دریای حاصل‌خیزی» را برای ناشرش فرستاد؛ مجموعه‌ای از چهار رمان که پنج سال برای نوشتنش وقت صرف کرده بود. این چهار کتاب – برف بهاری، اسب‌های لگام‌گسیخته، معبد سپیده‌دم، و زوال فرشته – حماسه ژاپن قرن بیستم هستند: داستان زوال یک ملت که از طریق سرسختی یک انسان، که نیرویش توان زایش دوباره و ابدی را دارد، خواهان رسیدن به رستگاری است. می‌شیمای قصه‌گو، در این اثر نمایشی خیره‌کننده ارائه می‌دهد و نظراتش را با دقت در جزئیات اجرا می‌کند؛ هرچند او در این اثر چندان تسلی‌خاطری به خواننده نمی‌دهد، ولی همین شاهکارش است که هنوز جادو می‌کند، و درخشندگی تاریکش را حفظ کرده است. او در «دریای حاصل‌خیزی» (که نامش به دشت تیره عظیمی در ماه اشاره دارد که زمانی گمان می‌رفت دریا است) مانند قهرمانش توماس مان (نویسنده بزرگ آلمانی)، بوم بسیار بزرگی را برگزید که در آن تمام استعدادهایش را به نمایش گذاشت – توجه به جزئیات و خلق صحنه‌ها، توجه به جنبه‌های فیزیکی و بی‌توجهی خونسردانه‌ای که شکل اختصارگونه‌اش می‌تواند وحشت‌انگیز باشد.