شعله آتشی در یادداشتی که در اختیار بخش ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گذاشته، نوشته است: بیستونهم آبانماه هر سال، یادآور طعم سیبی تلخ است. سیب، میوهی دانایی و نماد آگاهی است. شاعر، دانایی میبخشد و آگاهی میافزاید و این را من از بازخورد شعر پدرم و تجربهی دیدار با مردم فهیم ایران و زادگاه پدرم (بوشهر) دریافتهام.
پدرم، منوچهر آتشی، با رسیدن زمان به بیستونهم آبان 1384 کوچ کرد، اما شعرش هنوز پدری میکند و سایهسار میافکند. پدرم به من درس زندگی داد و معلمی مادام و مستمر بود. بخشیدن، دوست داشتن بدونِ دریغ، حرمت انسان، برابریخواهی و عشق، آموزههای پدرم بودند تا حادثهای در بامداد زندگیام رخ دهد و از خلیج تا خزر دوست بدارم دیگران را همانند گندم و گیلاس؛ و این اتفاق آخرم بود.
پدرم، پیش پایت برمیخیزم و به یادت هستم مدام و مرا تلنگر یادت بس… اگرچه تلخ است این سیب!
شعله آتشی
29/آبان /1392»