من بیش از هر چیز دیگر یک قصه‌گو هستم. نزدیک‌ترین آدم‌هایم مى‌دانند که من اگر قصه نگویم، مرده‌ام. در زمانى که قصه‌نویسى را مى‌نوشتم، مى‌خواستم به یک انگیزه درونى پاسخ گفته باشم، مى‌خواستم رمز مکالمه درونى آدم‌ها را بفهمم، بدانم که چه چیز یک قصه را مى‌سازد و یک حرکت قصه‌اى را چه چیز به پیش مى‌راند. این درست است که کتاب، تا حدودى یک رساله تحقیقى است، ولى سایقه واقعى مربوط به خود من است، و حتى، به یک معنا و تا حدودى، تمامى مطالبى که حالا درباره قصه مى‌نویسم و مى‌گویم، ارتباط
به همان سایقه درونى دارد. چون قصه‌گو و قصه‌نویس هستم، و چون معناى زندگى من، یعنى قصه، باید بدانم قصه، یعنى چى؟ من یک بار هستم، و یک بار دیگر، با یک فاصله از خودم، هستم. در آن بار اول، قصه‌گو و قصه‌نویس هستم، در آن بار دوم بررسى‌کننده ساخت قصه هستم. من این دو را ادامه یکدیگر مى‌دانم. در زمان نوشتن ایاز، مثلا، در طبقه دوم دانشکده ادبیات دانشگاه تهران قصه تدریس مى‌کردم، در طبقه سوم آن قصه مى‌نوشتم و در فردوسى قصه‌نویسى را چاپ مى‌کردم. بدین ترتیب من یک زندگى ندارم، زندگى‌ها دارم. ازین نظر من نیز مثل هر نویسنده از هزار و یک شب چیزى را به ارث برده‌ام. در آن قصه، قصه‌گو، موقعى زنده مى‌ماند که قصه‌اى براى گفتن داشته باشد. حضور قصه مساوى است با زنده ماندن قصه‌نویس. غیبت قصه مساوى است با مرگ او، ولى قصه یکى نیست، هزار و یکى است، زندگى هم یکى نیست، هزار و یکى است. ولى در پشت سر این همه، زندگى خود قصه‌نویس قرار دارد. اگر یک شب انسان قصه نگوید و ننویسد، مى‌میرد. به همین دلیل، قصه‌نویسى من ادامه قصه‌نویسى من است. و از این نظر به‌رغم تمامى کمبودهایى که دارد ـ طورى که اگر قرار بر این مى‌شد که این کتاب را حالا بنویسم، حتمآ به صورتى دیگر مى‌نوشتم ـ کتابى است بسیار عزیز، به دلیل اینکه مظهر انگیزه درونى و نتیجه و ادامه سابقه روانى خود من هم هست. و من امیدوارم فرصت داشته باشم تا هر آنچه را که درباره قصه مى‌دانم و هر قصه‌اى را که مى‌دانم بنویسم.
لینک خرید کتاب :
http://negahpub.com/book/%D9%82%D8%B5%D9%87%E2%80%8C%D9%86%D9%88%D9%8A%D8%B3%D9%89/