نگاه: امیرکبیر به سال 1266 قصد کرد تا برای بومی کردن دانش و فن در سرزمین ایران، مکانی را بنا نهد که مرکز دستاوردهای علمی روزگار خود باشد. پس طرح بنای “دارالفنون” ریخته شد و تهیه ی نقشه ساختمان آن به عهده ی “میرزا رضا مهندس باشی” واگذار گردید. وی گویا در شمار شاگردانی بود که به دستور “عباس میرزا” برای تحصیل به اروپا گسیل گشته بودند. برآوردن ساختمان نیز توسط “محمدتقی خان معمارباشی” انجام گردید و پس از گذشت یک سال و اندی، سرانجام به سال 1268 یعنی درست سیزده روز قبل از قتل فجیع امیر، در بیستم دی ماه همان سال گشایش یافت.
زنده یاد علامه دهخدا، به درستی سال تاسیس “دارالفنون” را، سال تحول جدید در سیستم تعلیم و تربیت ایران می داند…
مرحوم عباس اقبال آشتیانی از یگانه های پژوهش های تاریخی در ایران بود. کتاب «امیرکبیر» او که یکی از منابع منحصر به فرد راجع به میرزا تقی خان فراهانی است، به زندگی سیاسی این بزرگمرد اصلاحگر تاریخ ایران می پردازد.
از آغاز کار سیاسی او و اقدامات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی امیر در حوزه ی داخل و خارج با اتکا بر اسناد و مدارک تاریخی، تا نهایت زندگی توام با رنج امیر در این کتاب پی گرفته شده است.
در این اثر همچنین اسناد و مدارک مهمی در بخش پیوست ها به کتاب افزوده شده که بر مزیت های تاریخی کتاب بسی افزوده است.
کتاب «امیرکبیر» اگرچه در سال های پیش توسط ناشرانی دیگر به طبع رسیده، اما مزیت این چاپ ویرایش کلی کتاب، پیراستگی از اغلاط چاپی و تهیه ی نمایه های مختلف است.