نگاه: مجتبی بزرگ علوی، از نویسندگان برجسته ادبیات فارسی معاصر ایران، بهمن ماه ۱۲۸۲ در تهران متولد شد. او در سال ۱۲۸۹ به همراه برادرش جهت تحصیل روانه آلمان شد. در سال ۱۳۰۶ پدر وی شکست تجاری بزرگی را تاب نیاورده و خودکشی کرد. یک سال پس از این اتفاق علوی از دانشگاه مونیخ فارغ التحصیل شد و به ایران بازگشت.
علوی نخستین کار ادبی را با ترجمه قطعه‌ای از آثار شیلر تحت عنوان «دوشیزه اورلئان» آغاز کرد. یکی از ویژگیهای زندگی علوی نزدیکی و محشور بودن او با صادق هدایت است.
او مدتی پیش از وقوع کودتای ۲۸ مرداد در سن ۴۹ سالگی از ایران خارج شد و تا هنگام وقوع انقلاب ۵۷ در برلین شرقی سکونت داشت.
وی پس از پیروزی انقلاب ۵۷، برای مدت کوتاهی به ایران بازگشت، لیکن دوباره ایران را به مقصد آلمان شرقی ترک نمود. علوی به علت سکتهٔ قلبی در بیمارستان فریدریش هاین برلین بستری شد و سرانجام در روز یکشنبه ۲۱ بهمن ۱۳۷۵ برابر با ۱۶ فوریه ۱۹۹۷ درگذشت.
او که یکی از افراد گروه معروف ۵۳ نفر بود، آثار ادبی مشهوری را به رشته تحریر در آورد که از آن جمله می‌توان به «چشمهایش»،«چمدان»، «سالاریها»، «گیله مرد»، «میرزا»، «53 نفر» و… اشاره کرد.
کتاب «53 نفر» گزارشی داستان‌وار از بزرگ علوی است که در 1330 منتشر شد. نام کتاب به شمار کسانی اشاره دارد که در زمان رضاشاه به جرم عضویت و فعالیت در گروهی اشتراکی بازداشت و محاکمه و به محکومیت‌های متفاوت زندانی شدند و در رأس آنان “تقی ارانی” جای داشت. بزرگ علوی، که خود یکی از پنجاه و سه نفر و به هنگام بازداشت معلم بوده ضمن روایت رویدادهای واقعی، با هنر نویسندگی داستانی شیرین و جذاب و خواندنی پدید آورده است. وی در سه فصل این کتاب به شرح احوال و حوادثی پرداخته که از زمان بازداشت تا لحظه آزادی در 25 شهریور 1320 شاهد آن‌ها بوده است.
این کتاب 328 صفحه ای در چاپ ششم خود از سوی انتشارات نگاه با طرح جلدی تازه و بهای 16000 تومان راهی کتابفروشی ها شده است.