از نجف دریابندری که در سال 1309 در آبادان متولد شده، به عنوان یکی ازاثرگذار ترین مترجمان ایران پس از محمد قاضی یاد کرده‌اند. او در سال 1332 با ترجمه «وداع با اسلحه» نوشته‌ی ارنست همینگوی ایرانیان را با این نویسنده صاحب‌سبک امریکایی آشنا کردو موجی از همینگوی‌گرایی را در ادبیات داستانی معاصر ایران پدید آورد.
منتقدان «بازمانده روز» نوشته‌ی کازو ایشی گورو و «گور به گور» فاکنر و همچنین «چنین کنند بزرگان» نوشته‌ی ویل کاپی را ازنظر لحن و جنس زبان متفاوتی که دریابندری در ترجمه اثر به کار گرفته تحسین کرده اند.
نجف دریابندری زبان انگلیسی را به طور خودآموز فراگرفته است. «یک گل سرخ برای امیلی»نوشته ویلیام فاکنر ، «بیلی بادگیت» دکتروف، «پیامبر و دیوانه» جبران خلیل جبران از دیگر ترجمه‌های پر طرفدار او به شمار می آیند.
کتاب«یادداشت های روزانه، سی روز با نجف دریابندری»حاصل نشست‌های مهدی مظفری ساوجی با نجف دریابندری است که در آن از مسائل مختلف فرهنگی، اجتماعی و سیاسی و بخشی خاطرات خود حرف زده و توسط موسسه انتشارات نگاه به چاپ رسیده است.
