نگاه: وحشی بافقی که دوران زندگانی او مقارن با روزگار سلطنت شاه طهماسب صفوی بوده است، بی گمان یکی از برجسته ترین شاعران سده ی دهم هجری ایران است. وی به تقریب به سال 939 در بافق که آبادی بزرگی در میان یزد و کرمان بود زاده شد و به سال 991 یعنی به سن 52 سالگی درگذشته است.
وی به نوشته ی نویسندگان هم عصر خود کمال الدین لقب داشته و به او مولانا می گفته اند و ظاهرا این گونه القاب اختصاص به دانشمندان داشته است. وی در آغاز چندی در کاشان مکتب داری کرده و این شغل منحصر به چنین اشخاصی بوده است.
در دورانی که وحشی سرودن شعر را آغاز کرده بود، دیرگاهی بود که چراغ ادب فارسی رو به خاموشی نهاده و به انحطاط می رفت و این آفت، میراث حملات چنگیزخان و تیموریان ستمکار و بازماندگان آنان به این سرزمین پهناور بود.
این شاعر بزرگ روزگار خود را با اندوه و سختی و تنگدستی و تنهایی گذراند و دراشعار زیبا و دلکش او سوز و گداز این سال‌های تنهایی کاملاً مشخص است. وی غزل‌سرای بزرگی بود و در غزلیات خود از عشق‌های نافرجام، زندگی سخت و مصائب و مشکلات خود یاد کرده است. کلیات وحشی متجاوز از نُه هزار بیت و شامل قصیده، ترکیب بند و ترجیع بند، غزل، قطعه، رباعی و مثنوی است.
اشعار وی از شاهکارهای سرایندگان سده ی دهم هجری به شمار می رود. از وی سه مثنوی باقی مانده: خلد برین بر وزن مخزن الاسرار نظامی، ناظر و منظور بر وزن خسرو و شیرین وی و سوم فرهاد و شیرین که ناتمام مانده و نخست وصال شیرازی و سپس صابر شیرازی آن را به پایان رسانیده اند.
انتشارات نگاه سرافراز است که این دفتر ارجمند از سری شاهکارهای ادب فارسی را نیز تقدیم خوانندگان علاقه مند سازد.
« دیوان وحشی بافقی» با 207 صفحه برای سومین بار از سوی انتشارات نگاه تجدید چاپ شده است.