مجموعه اشعار نصرت رحمانی – پالتویی

نصرت رحمانی

مجموعه اشعار

مجموعه باران

شعر معاصر ایران، از مشروطیت تا امروز

باز باران ، با ترانه
     باگهرهای فراوان
    می خورد بر بام خانه …»  ☔
🔵   « موسسه ی انتشارات نگاه » ، در چهل و چهارمین سال تلاش هایش برای پدید آوردن هوایی تازه در عرصه  ادبیات معاصر ایران ، در ابتکاری تازه همت به انتشار  آثار مطرح ترین شاعران امروز ایران در مجموعه ای نفیس و خوش چاپ، در قطع زیبا و خوشدست پالتویی با عنوان « باران » نموده که در برگ برگ این آثار ماندگار تازگی و طراوت ادبیات معاصر را می توان احساس کرد.
موسسه ی انتشارات نگاه قصد آن دارد که برای دسترسی آسان دوستداران شعر معاصر ایران به ویژه جوانان ، این آثار جاودانه را به آسانترین روش ، از طریق سایت موسسه عرضه بدارد و
تقدیم نسل مستعد و علاقمندان ادبیات معاصر نماید.
امید آنکه این خدمت و تلاش فرهنگی موسسه ی انتشارات نگاه ، بر لوح دل فرهنگدوستان این سرزمین اهورایی نقش بندد…
« پس از باران،
آنک ستارگان می درخشند
وشن روشن ! »

110,000 تومان

ناموجود

جزئیات کتاب

وزن 752 گرم
ابعاد 22 × 13 سانتیمتر
پدیدآورندگان

نصرت رحمانی

نوع جلد

گالینگور

نوبت چاپ

ششم – دوم پالتویی

SKU

9866

شابک

978-600-376-179-7

قطع

پالتویی

تعداد صفحه

720

سال چاپ

1399

موضوع

شعر فارسی

تعداد مجلد

یک

وزن

752

گزیده ای از کتا ب مجموعه اشعار نصرت رحمانی – پالتویی

 

«به فرهنگ ارجمند»

اين شعر نيست

 

اين شعر نيست        آتش خاموش معبديست

اين شعر نيست    قصه احساس سنگ‌هاست

اين شعر نيست        نقش سرابيست در كوير

اين شعر نيست        زندگى گنگ رنگ‌هاست

 

گر شعر بود        بر لب خشكم نمى‌نشست

گر شعر بود               از دل سردم نمى‌رميد

گر شعر بود                درد مرا فاش مى‌نمود

گر شعر بود            تيغ به زخمم نمى‌كشيد

 

اين شعر نيست        لاشه مرديست پاى دار

اين شعر نيست     خون شهيديست روى راه

اين شعر نيست     رنگ سياهيست در سپيد

اين شعر نيست      رنگ سپيديست در سياه

 

 

گر شعر بود            مونس چنگ و رباب بود

گر شعر بود           از دل خود مى‌زدودمش

گر شعر بود             بر لب ياران سرود بود

گر شعر بود       نيمه شبى مى‌سرودمش

فروردين 33 ــ تهران

 

 

 «به محمد زهرى»

سرگذشت

 

دريغ و درد! زمان اسب بادپايى است

مرا به وادى حسرت، رساند و خويش گريخت

به اين گناه كه يك لحظه زندگى كردم

به چارميخ تباهى، فلك مرا آويخت

 

فسانه بود سعادت، چو قصه سيمرغ

به هر ديار كه رفتم از او نشانه نبود.

به پشت هر در بسته، سخن ز من مى‌رفت

ولى چو در بگشودم، كسى به خانه نبود!

 

فريب بود محبت، سراب بود اميد!

درين سراب و فريب، آه… جان هدر كردم

شبى فسانه يك زن، شبى حكايت دوست

در اين حكايت و افسانه هم ضرر كردم.

 

 

به خيره سد ره دشمنان شدم روزى

ز من چو آب گذشتند و سخت خنديدند

چه سود، پيكر من، پيكرى اثيرى بود!

كه دوستان وفادار هم نمى‌ديدند!

مهر ــ  33

 

 

 

ساقى
 

سبو بشكست، ساقى! همتى، از غصه مى‌ميرم

شكسته تيله‌ها را بر لبم كش؛ تا سحر گردد.

در ميخانه را قفلى بزن، ترسم كه ولگردى

ز درد آتشين زخمم، خبر گردد، خبر گردد

 

به پيراهن بپوشان روزن ميخانه را ساقى!

كه چشم هرزه‌گردان هم نبيند ماجرايم را.

به خويشم اعتبارى نيست، گيسو را بِبُر، ساقى!

و با آن كوششى كن تا ببندى دست و پايم را.

 

ز خون سينه‌ام ــ ساقى! بكش نقش زنى بى‌سر

به روى آن خُم خالى كه پاى آن ستون مانده.

به زير طرح آن بنويس، با يك خط ناخوانا :

به راه دشمنى مانده، ز راه دوستى رانده

 

 

و دندان‌هاى من سوراخ كن با مته چشمت

نخى بر آن بكش، وردى بخوان، آويز بر سينه!

كه گر آزاده‌اى پرسيد روزى: پس چه شد شاعر؟

نگويد: مُرد از حسرت،

بگويد: مُرد از كينه!

شهريور ــ 31 تهران

 

در آغاز کتاب مجموعه اشعار نصرت رحمانی می خوانیم:

 

فهرست

 

كوچ و كوير

نامه نيما   17

درباره كوچ            19

اين شعر نيست        25

سرگذشت   27

ساقى        29

خون شعر              31

منادى       33

يك و صد              35

سقاخانه     36

كوير        39

گور         41

پايان شب   42

خواستگارى           43

غزلى در شب         45

ترياك       47

شعر ناتمام             50

رهرو       52

 

بر گور ليلى           54

شهر خاموش          56

مادر        57

پايان        59

تشنه         61

مرگ ليلى              63

شب‌تاب     65

زنجره      67

شاعر       69

غزلى در شب         71

افسون       73

نامه         74

حسن در ختام          78

بدنام         80

لوطى       82

جاى پا      85

شراره خشم            86

كولى        88

مرگ مى‌فروش       90

فاحشه       93

كوچ         95

وداع تلخ   98

بوسه        101

غزلى در شب         102

كه خواهم بود          104

اسپند        105

 

سياهى‌ها و سپيدى‌ها             107

نوبت        110

اولين نامه به آخرين زن         111

كافر         114

بازگشت به شعر      117

بهار         119

سنگفرش   121

سه نامه از…          122

فرار ابر    126

پنجره       128

اهريمن     130

جهاز        132

بيا…        134

مرغ حق   136

 

ترمه

مقدمه      141

حرفى اگر باقى باشد             149

ترمه        151

زندگى      153

جاده جهنم              154

چشم‌ها      157

جادو        159

شب         161

و خداى ديگر          162

گل افيون   164

 

دختران شهر           167

مرد بى‌سر             169

شك          172

شعرها و چشم‌ها      174

سنگ سياه             176

غزلى در شب         178

گل خورشيد            179

غزلى در شب         181

بغض       183

غزلى در شب         185

درها و رهگذرها     186

غزلى در شب         188

مردى در سايه‌اش    190

آوازى در فرجام      193

برده         195

نفرين شده              196

نه مرگ نه زندگى   199

وداع        201

خواب       204

شعر سكوت            207

ترانه پاييز             209

قصه        215

كولى وحشى           218

زنجير      220

پرنده‌اى گريان        222

پاندورا     229

 

سرود مرگ           233

سين جيم    234

صف محكومين       236

بى‌تبر       237

بارش با ابرى عقيم   238

در زمهرير يأس      240

تاراج ايمان            241

كليد سرد چال         243

ارفه         245

 

ترانه‌هاى سوخته

ماسه        249

كومه        249

فال          250

زن          250

مرد         251

دروازه     251

ناب         252

قنارى       252

چمن         253

سپيده        253

 

ميعاد در لجن

مقدمه شاعر          257

تبعيد در چنبر زنجير            265

تبعيد در چنبر زنجير            267

 

تبعيد در چنبر زنجير            269

تبعيد در چنبر زنجير            271

تبعيد در چنبر زنجير            273

تبعيد در چنبر زنجير            275

تبعيد در چنبر زنجير            277

تبعيد در چنبر زنجير            279

پرسه‌هاى شبانگاهى             281

مرد ديگر              284

شعر ناتمام             286

عصر جمعه پائيز    291

زمزمه‌اى در محراب            295

4× 6       300

با من مبار كه خونم              302

ميعاد در لجن          305

شب درد    308

ماشه را چكاند         310

007       313

تا بى‌نهايت             316

نمك         318

طرح        321

غزلى در شب         323

شعر تازه   325

عطر كهنه             327

سبز و كبود            329

بلوف       330

به ما دروغ گفتند     335

 

تو خسته مى‌شوى     339

هفت كوى عشق       343

غم اومد و غم اومد   345

زراعت     349

شكوه ستوه             353

بازى با كلمات        359

اى بى‌تو من           364

بن‌بست از دو سو     366

تضاد و تفاهم          373

با گريه بخند           375

در تاب گهواره       378

ميز گرد    381

شام          383

ياد           385

شراب خانه كجاست              390

 

حريق باد

يادداشت اول           395

يادداشت دوم          397

تاول  1    403

تاول  2    404

تاول  3    406

تاول  4    408

تاول  5    410

تاول  6    411

تاول  7    413

 

در عطر عشق        416

آوار اشك   418

سماع خيزاب‌ها       422

هميشه  1   426

هميشه  2   431

لوحه        432

بلورها      433

نرون كجاست؟        435

شيون بريده بريده    437

هديه         446

اى كهترين برادر     447

در قحط سال           452

چاقو        455

منم          460

بهتان به مار           462

داس كُند    466

باران       469

آن بادبان شكسته      470

سلام بر غم            481

از نقطه تا خط        482

قسمتى از يك نامه سردستى     487

دست        491

گوشه تاريخ           493

زن در كنار زن      495

در خط كور           496

 

 

شمشير معشوقه قلم

شمشير معشوقه قلم   501

 

پياله دور دگر زد

انهدام        539

كنايه        541

ماتم         542

پياله دور دگر زد     544

حوصله راه            551

آب           553

شيرين      556

چيستان     560

من آبروى عشقم      562

نيروانا      568

پرواز       570

خنجر و جام           571

عارفانه     573

بمب ساعتى            578

در سوك    580

سرخ و آبى            582

جنگ باد   583

سنگ       587

هى هاى    588

يشم بر مرمر          590

ترانزيستورى         594

در زير تيغ            595

 

شانه بر موى سپيد    599

شكار شعر             603

تلخ          606

من شاعرم             607

فلفل         610

ميان ديدن و بودن    611

تله           613

معجزه      614

ميعاد        615

آينه  58    616

 

بيوه سياه

واژه نهان              623

پاك          627

تولد         628

تبر          630

يلداى درد   632

ار غمى دارى         636

متهم         638

آسمان پير              639

بخيه         640

قصه        641

نام           642

در مشرق پياله        643

احساس     648

باران       649

 

ميعاد  1    650

ميعاد  2    651

خزانى      652

رنگ و سرود         655

بگو         657

خنجر       659

گمشده       660

سايه         662

برگ        664

يا صفر يا هزار      665

خزانى      668

چند لك بر كاشى معرّق          670

جنون       672

من شعركشى مى‌كنم              673

اسفنديار    674

راه          675

قفس         676

پل پيروزى            677

درنگ      680

چاپخانه     682

رقص       684

آشيانه       685

هِل تلخ      687

تو           688

غزلى در شب         691

ارتباط      693

 

خواب گل سرخ       694

توپ و دروازه        695

از باميان تا بلخ       697

رنگين‌كمان براى دلم رقص مى‌كند        703

بيوه سياه   705

 

فهرست الفبايى سطر اول شعرها         711

 

 

كوچ و كوير

 

چاپ اول:  1334

 

آقاى رحمانى

من شعرهاى شما را بارها در مطبوعات اين شهر خوانده‌ام. اول دفعه قطعه «شب‌تاب» را كه براى من خوانديد، من نسبت به احساسات لطيف شما تحريك شدم.

آن چيزهايى كه در زندگى هست و در شعر ديگران سايه‌اى از خود نشان مى‌دهد، در شعر شما بى‌پرده‌اند. اگر اين جرأت را ديگران نپسندند براى شما عيب نيست!

ولى من نمى‌خواهم براى اشعار شما مقدمه نوشته باشم، ديوان شعر وقتى كه مطالب قابل تفسير و توضيح نداشت شايد چندان محتاج به مقدمه نباشد. خود اشعار مقدمه ورود و تأثير در فكر و روح ديگران است.

از اينكه اشعار شما به بهانه اوزانى آزاد، وزن را از دست نداده و دست به شلوغى نزده است، قابل اين است كه گفته شود: تجدد در شعرهاى شما با متانت انجام گرفته است! اگر در معنى تند رفته‌ايد، در اداى معنى دچار تندورى‌هايى كه ديگران شده‌اند نشده‌ايد!

اسفند ماه 33 ــ نيمايوشيج

 

 

 

 

 از مجله «كاويان»

درباره كوچ

 

 

هيچ موقع زندگى و حيات يك مكتب هنرى و فكرى تازه با مرگ مطلق كامل مكتب هنرى كهنه شروع نمى‌شود؛ گذشته از مثال‌هاى متعددى كه در اين مورد مى‌توان گفت (كه ما فقط به يكى از آنها در زير اشاره خواهيم كرد) همين جار و جنجالى كه امروزه بر سر شعر نو و شاعر نوپرداز در ايران خودمان درگرفته است بهترين شاهد اين مسئله است كه شعر و هنر شاعرى در كشور ما بدون هيچ گفتگو وارد در دوره جديد زندگى خود شده است، در جايى كه هنوز شعر كلاسيك ايران كه استيل و بناى عروضى آن از بين نرفته است و هنوز وارثان مكتب قديمى زنده‌اند و با كمال‌شدت براى‌حفظ‌فكر و مضمون‌و قالب و وزن‌شعر مقاومت‌مى‌نمايند.

از سال 1840 در موقعى كه رمانتيسم با قدرت بر شعر فرانسه حكومت مى‌كرد و قيافه ويكتور هوگو به‌عنوان بزرگ‌ترين شاعر فرانسه مى‌درخشيد كم‌كم تمايلات تازه‌اى پيدا شد؛ و شعراى جوان و هنرمندانى كه از سبك كار و فكر رمانتيسم خسته شده بودند در سبك جريانات تازه اجتماعى به‌سوى رئاليسم قدم برداشتند؛ شعراى هنرمندى امثال تئوفيل گوتيه و تئودور دوبانويل در حالى كه فكر رمانتيك را در شعر خود حفظ مى‌كردند، به خيال‌پردازى‌ها و احساسات بى‌حد و كرانه لامارتين و موسه پشت پا زدند؛ در قدم اول تمام توجه خود را متوجه تغيير فكر و فرم شعر و در درجه دوم راه را براى رسيدن به رئاليسم در شعر آماده نمودند.
اولين اشعار لوكنت دوميل كه از نظر شكل و قالب و از نظر مضمون و محتوى كاملا تازه و روح و فكر زمان خود را منعكس مى‌كرد با استقبال بى‌نظيرى از جانب جوانان روبرو شد. و از آن به‌بعد هنرمندان و شعراى جوان به‌دنبال مكتب جديد دور هم جمع شدند و به‌نام گروه پارناس ناميده شدند.

اما با وجود گروه پارناس و فعاليت‌هاى هنرى آن عمر رمانتيسم به‌سر آمد وقتى در جريان همين دوره تحول هنرمندى مثل شارل بودلر راهى به‌غير از راه گروه پارناس در پيش گرفت كه هنوز پس از تقريبآ يك قرن به‌عنوان بزرگ‌ترين شاعر فرانسه ناميده مى‌شود! بودلر در حالى كه از نظر تخيل به رمانتيك‌ها شباهت دارد از نظر قالب و ساختمان شعر متمايل به گروه پارناس مى‌ماند و از نظر مضمون و محتوى شباهت به هيچ‌كدام از اين دو دسته نداشته و با تمايل به سمبوليسم هنر تازه‌اى را معرفى مى‌نمايد كه سال‌ها پس از مرگ او خود موجب ايجاد مكتب تازه‌اى مى‌گردد كه بزرگ‌ترين شعراى دوره آخر فرانسه از قبيل پل‌ورلن و استفان مالارمه و آرتور رمبو در رأس آن قرار دارند، شايد شبه خيلى مختصر در اين شيوه هنرى بيشتر مى‌تواند از شعر نو در برابر طرفداران شعر كلاسيك فارسى حمايت كند، گذشته از عقيده خاصى كه سمبوليست‌ها در مورد بيان حقيقت داشتند (كه مورد بحث ما نيست) آنها مى‌گويند كه شعر در واقع يك نوع موسيقى است يعنى كلمات در شعر تنها وسيله بيان و علامت و نشانه فكر و احساس نيست بلكه همچون اصوات مى‌توانند در تركيب موسيقى كلام به‌كار روند و به همين جهت سمبوليست‌ها در ساختمان و قالب شعر صورت تازه‌اى دارند و در قالب هفت و نه و يازده سيلابى بلند و كوتاه شعر مى‌سرودند و حتى شعر آزاد را به‌وجود آوردند كه كاملا صورت و شكل نثر موزون و آهنگ‌دار را به خود مى‌گيرد ولى تا آن‌جايى كه ما مى‌دانيم هرگز در تاريخ ادبيات فرانسه آنها را به جرم تجاوز به قالب وزن و مضمون قديمى رمانتيسم و يا كلاسيك شعر فرانسه نه ديوانه و ياوه‌گو خواندند و نه از جرگه شاعران راندند، اين مختصر براى اين بود كه هنرمندان جوان ما از گفته‌ها و نوشته‌هايى
كه متضمن حمله به آنهاست تعجب نكنند و از تكاپو ننشينند. اين داستان تازه‌اى نيست و اگر اين روزها در هنر شعر و شاعرى حكومت نظامى اعلام كرده‌اند هيچ تعجبى ندارد.

در اين معركه دفاع از شعر نو بدبخت و بينوا دردسرى است و دفاع از اشعار آقاى رحمانى دردسر ديگرى. آقاى رحمانى به‌كلى زنجير اوزان و بحور عروض فارسى را در اشعار خود پاره نكرده است، مخصوصآ وزن موسيقى كلاسيك شعر فارسى به‌وضوح در اشعار او به‌چشم مى‌خورد شايد از اين حيث مى‌توانيد اساتيد مسلم ادب و شعراى من‌المهد الى اللحد ما را راضى و خشنود گرداند، اما آقاى رحمانى بدبختانه شعر فارسى را از آن رمانتيسم عالى و بيكرانه قرون گذشته به رئاليسم (مبتذل) و سبك اكنون سقوط داده است!

در شعر رحمانى طبع ظريف و لطيف و آسمانى اساتيد فن سيراب نمى‌شود، بلكه متنفر و آزرده هم مى‌گردد، باطن قدسى و ضمير روشن و بى‌گناه شعراى بزرگ و نويسندگان شهير ما از اين همه رذالت مكدر و افسرده مى‌شود و از اينكه شعر، اين وديعه الهى، اين زلال آسمان، اين زبان گوياى سعدى و حافظ و نظامى؛ از اوج فاخر! افق‌هاى رنگين و طلايى! به لجن‌زار عفن و بدبوى زندگى مردم كوچه و بازار افتاده است، مأيوس مى‌شوند؛ بله به‌عقيده ما آقاى رحمانى را بايد تكفير كرد! سنگسار كرد! او دامن اخلاق، اخلاق بزرگان و دانشمندان و شعرا و نويسندگان بزرگ ما، را در شعر خود ملكوك كرده است؛ او براى بيان دردها و رنج‌هاى مردم، براى نقاشى حقايق تلخ و دردآورى كه در اجتماع ما به‌چشم مى‌خورد از شعر سوء استفاده كرده و خيلى صريح و بى‌پرده و عريان، احساس و درك باطنى خود را از بسيارى از چيزها در قالب شعر ريخته است؛ او آنچه را كه در عالم واقع‌بين يك زن و مرد مى‌گذرد و يا شبگردى و سرگردانى يك فاحشه و يا قيافه كريه و جانگداز يك قسمت از شهر ما را خيلى صريح و بى‌پرده با كلماتى درشت و خشن و با لحنى پرخاشجو و تحكم‌آميز بيان كرده است. اين اولين خصوصيت بارز شعر رحمانى است و من بيشتر از همين خصوصيت شعر او دفاع مى‌كنم؛
رحمانى طراح ماهرى است: او در شعر درست كار نقاشى را انجام مى‌دهد كه فقط با چند خط سايه‌دار و تاريك و روشن با مايه‌اى خيلى كمتر از حد معمول دنيايى را مجسم مى‌كند.

اين خصوصيت ديگرى است كه در شعر رحمانى به‌چشم مى‌خورد. در كتاب «كوچ» رحمانى مناظرى را مجسم مى‌كند كه در نوع خود بى‌نظير است: آنجا مناظر حقيقى و زنده و دور از خيال‌پردازى است؛ اين رئاليسم قوى بيش از هر چيز ديگر شعر رحمانى را غنى و پرمايه كرده است: او با قلم‌موى شعر، با رنگ كلمات، طرح سقاخانه را جلو چشم شما تصوير مى‌كند؛ با جملات كوتاه سرگذشت و تاريخ و مواد تشكيل‌دهنده سقاخانه را بيان مى‌نمايد و اين بيان تا سرحد مهارت و استادى پيش مى‌رود. اشعار ديگر او نظير قطعه ترياك و يا قطعه مادر وشهر خاموش و منادى ادعانامه‌اى است برعليه فكر كهنه و نظام كهنه و رنج و بدبختى كه نسل جوان ما در زنجير قيود زمان مى‌كشد.

شعر رحمانى زبان مخصوصى دارد؛ مى‌توان گفت براى اولين بار رحمانى كلمات تازه‌اى را در شعر وارد كرده است. اين تركيبات نو و كلمات تازه در شعر رحمانى همه جا با مضمون نو همراه است.

مثل اينكه آن كسانى كه با شعر نو مخالفت مى‌كنند با محتوى اين اشعار بيش از شكل ظاهرى آن دشمنى مى‌ورزند و كتمان نمى‌توان كرد كه حق هم با آنهاست! البته اگر گوينده‌اى هنرمند با صراحت لهجه در… بنالد و يا شعر نو را نقاشى كند و باعث پناه بردن به افيون و مخدرات را بيان نمايد و يا سايه مسجد و سقاخانه را ترميم كند فضولى كرده است! اين فضولى‌ها خيلى‌ها را ناراحت مى‌كند و باعث خيلى گرفتارى‌ها مى‌شود.

ولى شاعر به كار خود ادامه مى‌دهد: نداى او باعث اميدوارى نسل جوان ماست.

دكتر حاج سيد جوادى

نقد و بررسی‌ها

هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.

اولین کسی باشید که دیدگاهی می نویسد “مجموعه اشعار نصرت رحمانی – پالتویی”