میراث شوم

جورج گیسینگ

ابراهیم یونسی

جورج گیسینگ نویسنده انگلیسی سال ۱۸۵۷ در یورکشایر متولد شد و در سال ۱۹۰۳ در فرانسه مرد. کارگران در سپیده دم ، دوزخیان زمین و گرداب دیگر آثار معروف وی می باشند. گسینگ انزوای وحشتناک انسان مدرن را در داستان های خود وصف می کند و برای رهاندن انسان از این وضع به جستجوی قطعیت های از دست رفته می پردازد. وی به علم مدرن به منزله عامل اصلی ایجاد وضع رقت انگیز انسان مدرن می تازد و می گوید: من از علم می ترسم و از آن نفرت دارم و معتقدم که علم همواره دشمن بی رحم بشر خواهد بود، زیرا سادگی، آرامش زندگی و زیبایی جهان را از بین می برد و بربریت را در لباس تمدن باز می گرداند. بی شک در آینده جنگ هایی رخ خواهد داد. کسی چه می داند که چه وضع وحشتناکی در انتظار ماست. دست کم یک قرن و نیم است که تمدن به چنین وضع ناگواری گرفتار شده است.او منتقد سرسخت دموکراسی است و می گوید: خدا نکند آن قدر زنده بمانیم که ببینیم دموکراسی به همه قدرت های دلخواه خود دست یافته است. او معتقد است که دموکراسی، انسان ها را به شکل توده درمی آورد و انسان توده ای، موجودی تباه و شرور خواهد بود و یگانه راه گریز از ناروایی های تمدن مدرن پناه بردن به سنت هاست.

يونسي درباره نوشتن عقيده دارد، نويسنده بايد به زبان خاص افراد توجه كند و آن را به‌نوعي در اثر وارد كند كه خواننده زبان شخصيت را به‌خوبي درك كند. مثلا زبان روايت يك پزشك با هنرمند تفاوت دارد. او كه خود داستان‌نويسي را در زندان و از طريق مكاتبه با مدرسه آموزش رمان‌نويسي انگلستان تجربه كرده است، درباره پرورش نويسنده در كلاس‌هاي داستان‌نويسي عقيده دارد: حضور در اين كلاس‌ها خيلي تاثير ندارد. مثلا “جمال ميرصادقي” يا “رضا براهني” تجربه برگزاري كلاس را دارند كه خودشان نويسنده‌اند، اما داستان بايد طوري نوشته شود كه خواننده فكر كند زندگي خودش را دارد مي‌خواند. قاعدتاً آثار امروزي كه نوشته مي‌شوند، بايد اين خصوصيت را داشته باشند؛ چون نويسنده براي مخاطب مي‌نويسد تا دلش را خالي كند و فكرش را بگويد. ابراهيم يونسي عقيده دارد كه در ترجمه هم بايد كتاب را خواند و خود را جاي نويسنده گذاشت. مترجم معاني را بايد كاملا منتقل كند؛ البته اين كامل بودن به حد معلوماتش بستگي دارد. وقتي دايره واژگانت وسيع نباشد و كلمه را درست سر جايش نگذاري، معنا را اشتباه منتقل مي‌كني. وي در اين‌باره گفت: يادم مي‌آيد كتابي را به اسم «شرلي» كه 700 صفحه بود، از شارلوت برونته ترجمه كردم، اما ديدم كتاب ضد كارگري شد و قرار بود علمي‌ها آن‌را چاپ كنند، اما چون به مصالح ملي ضرر مي‌رساند، آن را پاره كردم و چاپ نشد.معتقدم كه مترجم، بايد كتابي را ترجمه كند كه براي جامعه مفيد باشد و به درد جامعه بخورد.