حکیم ناصر خسرو قبادیانی متولد394 ﻫ .ق برطبق حدسیات زادگاه قبادیان از توابع بلخ بوده و به احتمال در 461 ﻫ .ق در یمکان از نواحی بدخشان در گذشته است.
وی از ابتدای جوانی به تحقیق علوم زمان خود پرداخت و در تمام دانشهای دوره خود سرآمد شد، که خودش گاه در آثارش به این درجات علمی فخر می‌کند.
از همان جوانی به نگارش و سرایش پرداخته و آثار بسیاری از خود به یادگار نهاده‌است.
سفرنامه او، از اُمهات کتب ادبی با اطلاعات فراوان تاریخی و جغرافیایی است. او به مذهب اسماعیلی گرایش داشت و به همین دلیل کمتر مورد اقبال امرا قرار می‌گرفت و حتی باعث نفی‌بلد و اخراج او از دیارش نیز می‌شود.
ناصرخسرو استاد بی بدیل قصیده سرایی است و در همین قصاید معانی بلند و درخشان دیده‌می شود. از آثار دیگر او «وجه دین»، «روشنایی‌نامه»، «زادالمسافرین» و «سعادت نامه» را می‌توان نام برد.
پیشترها انتشارات نگاه «دیوان ناصرخسرو» که شامل اشعار این شاعر و نویسنده بزرگ است را به چاپ رسانده است.
