«لوییز روک کوچولو» یکی از آثار شاخص گی دو موپاسان، نویسنده برجسته رئالیست فرانسوی اواخر قرن نوزدهم است. این اثر در ۱۸۸۵ منتشر شد و هم‌زمان در قالب یک رمان کوتاه و نیز بخشی از مجموعه‌ای از داستان‌های موپاسان عرضه شد. موپاسان که بیشتر به استادی داستان کوتاه شهره است، در این کتاب سراغ ترکیب ژانرهای مختلف چون رئالیسم اجتماعی، تراژدی روان‌شناختی و حتی رگه‌هایی از رمان جنایی می‌رود. اهمیت این اثر در آن است که لایه‌های مختلف جامعه و روان انسان را در قالب روایتی ظاهراً ساده اما به‌شدت تکان‌دهنده عریان می‌سازد.
«لوییز روک کوچولو» با حادثه‌ای هولناک آغاز می‌شود؛ کشف جسد دختری نوجوان در حاشیه جنگل؛ آغازی رازآمیز و وحشت‌آلود. کم‌کم روایت به دنیای بسته و کوچک روستا وارد می‌شود؛ جایی که هر فردی، از رعیت تا ارباب، درگیر این فاجعه می‌شود. شخصیت محوری داستان شهردار دهکده است که در موقعیتی پیچیده گرفتار می‌شود؛ او هم قدرت سیاسی و اجتماعی را نمایندگی می‌کند و هم درگیر امیال، ضعف‌ها و گناه‌های فردی خویش است.
موپاسان در روند داستان، لایه به لایه به افشای حقیقت نزدیک می‌شود و نشان می‌دهد که چگونه میل سرکوب‌شده، قدرت‌طلبی، و گناه‌های پنهان در بطن مناسبات اجتماعی یک روستای کوچک می‌تواند به فاجعه‌ای چنین خونین منجر شود. این داستان نه تنها ماجرای یک قتل که پرتره‌ای است از جامعه‌ای که در آن طبقه، جنسیت و قدرت مستقیم در سرنوشت افراد دخیل است.
موپاسان به‌عنوان یکی از استادان داستان کوتاه، «لوییز روک کوچولو» از سبک رئالیستی و ناتورالیستی خود به بهترین شکل استفاده می‌کند. توصیف‌های او از مناظر روستایی، حال‌وهوای جامعه، و حتی جزئیات جنایت، به‌گونه‌ای است که خواننده را کاملاً در فضای داستان غرق می‌کند. زبان او ساده اما دقیق است، و این سادگی به او اجازه می‌دهد تا احساسات عمیق و پیچیده را بدون زیاده‌گویی منتقل کند. یکی از ویژگی‌های برجستۀ سبک موپاسان در این داستان، استفاده از روایت غیرمستقیم برای انتقال احساسات و افکار شخصیت‌هاست. او به‌جای توضیح مستقیم انگیزه‌ها یا حالات روانی، از رفتارها، گفت‌وگوها و جزئیات محیطی برای نشان دادن عمق شخصیت‌ها استفاده می‌کند. این تکنیک به داستان حالتی سینمایی می‌بخشد که خواننده را به مشارکت فعال در تحلیل داستان دعوت می‌کند.
ساختار داستان به‌گونه‌ای است که تعلیق و معما را تا پایان حفظ می‌کند. داستان با کشف جنایت آغاز می‌شود و سپس به‌تدریج به گذشته و انگیزه‌های قاتل می‌پردازد. این ساختار غیرخطی، همراه با پایان‌بندی تأمل‌برانگیزش به داستان عمقی فلسفی می‌بخشد. موپاسان به‌جای ارائۀ پاسخی قطعی به معمای جنایت، خواننده را با پرسش‌هایی دربارۀ طبیعت انسان و جامعه تنها می‌گذارد. او برخلاف بسیاری از داستان‌های جنایی که صرفاً بر حل معما تمرکز دارند، به عمق شخصیت‌ها و انگیزه‌های پنهان آن‌ها نفوذ می‌کند و با استفاده از جزئیات دقیق و توصیف‌های زنده، تصویری واقعی از زندگی روستایی و تنش‌های نهفته در آن ارائه می‌دهد.