«تصویر دوریان گری» رمان مشهور و بحث‌برانگیز اسکار وایلد، در سال ۱۸۹۰ منتشر شد و به سرعت به یکی از آثار کلاسیک ادبیات انگلیسی تبدیل شد. این کتاب به عنوان یک رمان گوتیک و پرتره‌ای از دوران ویکتوریایی، به موضوعاتی مانند زیبایی، جوانی، فساد اخلاقی، و هنر می‌پردازد. داستان حول محور زندگی یک جوان زیبا و خوش‌چهره به نام دوریان گری است. او پس از آشنایی با هنرمندی به نام باسیل هال‌وارد، تبدیل به سوژه‌ی اصلی یکی از زیباترین پرتره‌های او می‌شود. در همان حال، لرد هنری واتون، مردی خوش‌بیان و فلسفه‌پرداز، دوریان را با ایده‌هایی درباره‌ی لذت‌گرایی و بی‌اعتنایی به اخلاقیات آشنا می‌کند. این تأثیر عمیق سبب می‌شود دوریان آرزو کند که زیبایی‌اش برای همیشه حفظ شود و پیری و زشتی تنها بر تصویرش اثر بگذارد.
رمان بحث‌های زیادی را درباره گرایش به زیبایی و ابهام اخلاقی برانگیخته است. تضاد میان جستجوی زیبایی و ملاحظات اخلاقی که در سقوط اخلاقی دوریان و رویارویی او با پیامدهای انتخاب‌هایش به تصویر کشیده شده است، از موضوعات محبوب منتقدان حول این اثر بوده است . بررسی هنجارهای اجتماعی و مبارزه برای فردیت در رمان، بازتابی از تجربیات شخصی وایلد در مواجهه با ارزش‌های سخت‌گیرانه دوران خودش است. این امر، رمان را به اثری تأثیرگذار در زمینه هویت و آزادی فردی تبدیل کرده است.
این کتاب به‌عنوان یک اثر کلاسیک ماندگار شناخته شده و به دلیل شخصیت‌پردازی‌های غنی و طرح پیچیده‌اش مورد تحسین قرار گرفته است. با این حال، موضوعات بحث‌برانگیزی چون خودشیفتگی، فساد اخلاقی، و هویت جنسی نیز باعث نقدهایی شده است. وایلد از یک ساختار داستانی چندلایه بهره می‌برد، جایی که روایت درونی داستان با گفتگوهای بیرونی بین شخصیت‌ها و نقدهای اجتماعی و فلسفی ترکیب شده است. این سبک، امکان کاوش در موضوعات عمیق‌تر را فراهم می‌کند. «تصویر دوریان گری» همچنان یکی از جذاب‌ترین و تأثیرگذارترین کتاب‌ها در دنیای ادبیات است. این رمان نه تنها یک داستان گوتیک معمولی نیست، بلکه یک تأمل عمیق بر روی انسانیت، زیبایی و مفهوم هنر است. ترجمه‌های متعدد، اقتباس‌های سینمایی و تئاتری، و تحلیل‌های ادبی نشان از ماندگاری و تأثیر عظیم این اثر دارند.
در پایان شاید اشاره به نظر جرج اورول خالی از لطف نباشد، او معتقد بود «تصویر دوریان گری، بیشتر از آنکه داستانی درباره اخلاقیات باشد، نقدی بر جامعه‌ای است که به زیبایی و سطح اهمیت می‌دهد و حقیقت را نادیده می‌گیرد.» هارولد بلوم، منتقد برجستۀ ادبیات آمریکا نیز معتقد بود «این رمان بیشتر از آنکه درباره اخلاقیات باشد، درباره قدرت هنر و خطرات آن است.»