«جستارهایی دربارۀ توماس مان»، اثری انتقادی از فیلسوف و منتقد ادبی مجارستانی، جرج لوکاچ، مجموعه مقالاتی مهم و الهام‌بخش است که به بررسی آثار و شخصیت ادبی توماس مان می‌پردازد. این کتاب که در طول دهه‌های 1930 تا 1950 نوشته شده، نمونه‌ای برجسته از نقد ادبی مارکسیستی است که سعی دارد ارتباط بین تحولات اجتماعی، سیاسی و ادبی را در کارهای مان نشان دهد. لوکاچ در این مجموعه، مان را به‌عنوان شخصیتی محوری در گفتمان ادبیات اوایل قرن بیستم معرفی می‌کند و تأکید ویژه‌ای بر فرهنگ بورژوازی دارد؛ فرهنگی که از یک طبقۀ در جستجوی قدرت به طبقه‌ای تثبیت‌شده در موقعیت حاکمیت تبدیل شده است. این کتاب بینش‌های ارزشمندی درباره تحولات تاریخی ارائه می‌دهد که بر بیان ادبی در این دوره پرتلاطم اروپا تأثیر گذاشته‌اند.
لوکاچ بر مبانی فلسفی موجود در روایت‌های مان تأکید می‌کند که اغلب تنشی میان ابعاد معنوی و جنبه‌های روزمره زندگی را به تصویر می‌کشند. او با تحلیل آثاری همچون «مرگ در ونیز»، «کوه جادو» و «یوسف و برادرانش» نشان می‌دهد که چگونه شخصیت‌های مان با معضلات وجودی در چارچوب محدودیت‌های اجتماعی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و مبارزات گسترده‌تری را بازتاب می‌دهند که افراد در جهانی به‌سرعت در حال تغییر تجربه می‌کنند.
این مجموعه همچنین به واسطۀ آثار مان به بررسی جنبش‌های ادبی مهمی مانند رئالیسم و مدرنیسم می‌پردازد و استدلال می‌کند که هر دو جنبش، واکنش‌هایی به تغییرات تاریخی هستند؛ تغییراتی که در پی نیاز به بازنگری در شیوه‌های بازنمایی هنری و پیامدهای آن برای درک واقعیت اجتماعی شکل گرفته‌اند. لوکاچ نشان می‌دهد که چگونه مان در کارهایش توانسته است بین رئالیسم و مدرنیسم تعادل ایجاد کند، طوری که هم تحولات درونی شخصیت‌ها و هم پویایی‌های اجتماعی و تاریخی را به تصویر بکشد. همچنین این مقالات بر این موضوع تأکید دارند که آثار مان نقاط عطف تاریخ آلمان، به ویژه افول جمهوری وایمار و ظهور نازیسم، را نه‌تنها به عنوان پس‌زمینه، بلکه به عنوان نیروهای شکل‌دهنده به شخصیت‌ها و داستان‌ها منعکس می‌کنند.
یکی از جنبه‌های بحث‌برانگیز نقد لوکاچ، استفاده او از نظریه مارکسیستی در تحلیل آثار مان است، به‌ویژه مفهوم شیءوارگی که به کالایی‌شدن روابط اجتماعی در جوامع سرمایه‌داری اشاره دارد. منتقدان لوکاچ معتقدند که لنز مارکسیستی او ممکن است ظرافت‌های کاوش‌های مان درباره آگاهی فردی و خودمختاری هنری را تحت‌الشعاع قرار دهد.
با این حال، بینش‌های لوکاچ همچنان در حوزه‌های نقد ادبی و نظریه انتقادی تأثیرگذار است و بحث‌هایی مداوم درباره تقاطع‌های هنر، ایدئولوژی و زمینه‌های تاریخی را برمی‌انگیزد. در مجموع «جستارهایی دربارۀ توماس مان» منبعی پژوهشی و ارزشمند است که نه‌تنها به فهم عمیق‌تر از مشارکت‌های مان در ادبیات کمک می‌کند، بلکه تأملی انتقادی درباره نقش هنر در مواجهه با چالش‌های اجتماعی-سیاسی مدرنیته را شکل می‌دهد. از نگاه لوکاچ، آثار مان به عرصه‌ای برای بررسی پویایی‌های فرهنگی زمانه خود تبدیل می‌شوند و بر اهمیت تحلیل ادبی در درک پیچیدگی‌های تجربه انسانی و تحولات اجتماعی تأکید می‌کنند.
لوکاچ به عنوان یک منتقد ادبی با استعداد و پژوهشگری برجسته توانسته است با استفاده از تئوری مارکسیستی، بینش‌های عمیقی در مورد آثار مان ارائه دهد. او مان را به عنوان یک نویسنده که هم به فردیت انسان‌ها و هم به کلیت اجتماعی اهمیت می‌دهد، به تصویر می‌کشد. این نگاه دوگانه به انسان و جامعه، به نوعی، توماس مان را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان قرن بیستم معرفی می‌کند.