قزاقان که ابتدا با عنوان «جوانی» شناخته می‌شد، رمانی کوتاه اثر لئو تولستوی است که اولین بار در سال ۱۸۶۳ در مجلۀ محبوب ادبی «پیام‌رسان روسی» منتشر شد. تولستوی کار روی داستان را در آگوست ۱۸۵۳ آغاز کرد اما در آگوست ۱۸۵۷ پس از بازخوانی ایلیاد، تصمیم به بازنویسی کامل آن گرفت. در فوریه ۱۸۶۲ پس از باخت سنگین در قمار، رمان را برای پرداخت بدهی‌هایش به پایان رساند. این رمان در سال ۱۸۶۳ منتشر شد، همان سالی که اولین فرزندش متولد شد. داستانی که تصویری زنده از زندگی در قفقاز اواسط قرن نوزدهم ارائه می‌دهد. کتابی که اغلب به عنوان اولین شاهکار تولستوی در نظر گرفته می‌شود و نبوغ ادبی نوظهور او و دغدغه‌های فکری‌اش را به نمایش می‌گذارد، همان دغدغه‌هایی که بعدها در آثار مشهورتر او مانند «جنگ و صلح» و «آنا کارنینا» نیز دیده می‌شوند.
اعتقاد بر این است که رمان قزاقان تا حدودی خودزندگی‌نامه‌ای است و بر اساس تجربیات تولستوی در قفقاز، در اواخر جنگ قفقاز استوار است. تولستوی در جوانی دوران پرشور و هیجانی داشت و درگیر روابط بی‌بندوبار، مشروبات الکلی فراوان و دردسرهای قمار بود؛ بسیاری معتقدند تولستوی از گذشته خود به عنوان الهام‌بخش برای شخصیت النین استفاده کرده است.
دیمیتری آندریچ النین، نجیب‌زاده‌ای سرخورده از زندگی مرفه در جامعه روسیه، به امید فرار از سطحی‌گرایی زندگی روزمره به ارتش می‌پیوندد. او در جستجوی «کمال» به طور ساده‌لوحانه‌ای امیدوار است آرامش را در میان «مردم ساده» قفقاز بیابد. در تلاش برای غرق شدن در فرهنگ محلی، با پیرمردی دوست شده و به تبعیت از آن‌ها به شراب‌خواری، پرخاش و شکار قرقاول و گراز به شیوۀ قزاقان به می‌پردازد؛ حتی شروع به لباس پوشیدن به سبک قزاقان می‌کند. او خود را فراموش می‌کند و علیرغم نامزدی ماریانکا با لوکاشکا، عاشق او می‌شود. در طول زندگی به عنوان یک قزاق، درس‌هایی در مورد زندگی درونی، فلسفه اخلاقی و ماهیت واقعیت می‌آموزد. او همچنین پیچیدگی‌های روانشناسی و طبیعت انسان را درک می‌کند.
در آخر باید گفت که «قزاقان» ترکیبی گیرا از ماجراجویی، کاوش فرهنگی و پرسش‌های فلسفی را به خوانندگان ارائه می‌دهد. این رمان برای کسانی که رمان‌های بلندتر تولستوی برایشان دشوار است، به عنوان شروعی عالی برای خواندن آثار او در نظر گرفته می‌شود، در عین حال عمق و دقتی را که ویژگی نوشته‌های اوست در خود دارد.