کتاب «تنهایی در فلسفه، روانشناسی و ادبیات» اثر بن لازار میجوسکوویچ به کاوش در مفهوم جهانی تنهایی در اندیشه غرب از اسطوره‌های یونان باستان تا دوران معاصر می‌پردازد. میجوسکوویچ استدلال می‌کند که تنهایی نه یک پدیدۀ موقتی که جنبه‌ای بنیادی از طبیعت انسان است و نیروی انگیزشی قدرتمندی است که افراد را به فرار از انزوای وجودی سوق می‌دهد. نویسنده با بهره‌گیری از روانشناسی، ادبیات و فلسفه، با رویکردی میان‌رشته‌ای، استدلال قانع‌کننده‌ای ارائه می‌دهد که تنهایی وضعیتی اجتناب‌ناپذیر و ذاتی در وجود انسان است؛ وبا بررسی ماهیت پیچیده تنهایی، بر نقش آگاهی در شکل‌دهی تجربه تنهایی در انسان تأکید می‌کند. چنین بیان می‌کند که آگاهی انسان و ماهیت بازتابی آن ریشه‌های اصلی تنهایی‌اند؛ زیرا معتقد است که توانایی ذهن انسان برای خوداندیشی و درک موقعیت منحصر به فرد خود منجر به آگاهی از انزوای وجودی یا «پوچی» می‌شود. این شناخت اولیه‌ی تنهایی، به‌عنوان سرچشمه‌ی اصلی آگاهی حسی-شناختی ما از تنهایی در نظر گرفته می‌شود.
برای ارائۀ بهتر ایدۀ خود میجوسکوویچ نمونه‌های بسیاری از نویسندگان مختلف رشته‌های روانشناسی (مانند اریش فروم، رولو مِی)، ادبیات (مانند توماس هاردی، جیمز جویس) و فلسفه (مانند دکارت، سارتر) نقل قول می‌کند. او ردپای فراگیر این مضمون را در سراسر تفکر غرب، از اسطوره‌ها و نمایش‌نامه‌های یونان باستان تا آثار معاصر دنبال می‌کند.
این کتاب به خاطر عمق و بصیرت آن مورد تحسین قرار گرفته است و منتقدان بررسی جامع تنهایی در ادبیات، روانشناسی و فلسفه توسط میجوسکوویچ را ستوده‌اند. تحلیل نویسنده، حضور فراگیر تنهایی در زندگی انسان را برجسته می‌کند و آن را به عنوان جنبه‌ای مرکزی که بر آگاهی و رفتار انسان تأثیر می‌گذارد، به تصویر می‌کشد. کار میجوسکوویچ به خاطر دقت زیاد علمی و کاوش عمیق آن در پیامدهای فلسفی تنهایی مورد تحسین قرار گرفته است و آن را به منبعی ارزشمند برای علاقه‌مندان به درک پیچیدگی‌های تنهایی انسان تبدیل کرده است.
به طور خلاصه، «تنهایی در فلسفه، روانشناسی و ادبیات» کاوشی برانگیزاننده در مورد تنهایی به عنوان جنبه‌ای اساسی از وضعیت انسانی ارائه می‌کند و با بهره‌گیری از تار و پودی غنی از رشته‌های مختلف، تأثیر عمیق تنهایی بر افراد را در طول تاریخ روشن می‌کند.