با انتشار رمان روانکاوانه و نیمه خودزندگی‌نامه «گرسنه» در سال ۱۸۹۰ شهرت هامسون به اوج خویش رسید. برخی منتقدین فرانتس کافکا را در نوشتن داستان کوتاه هنرمند گرسنه متأثر از این رمان می‌دانند.
در سال ۱۹۲۰ هامسون برنده جایزه نوبل در ادبیات گردید که نگارش رمان حماسی میوه‌های زمین نقش زیادی در کسب این جایزه داشت .
توماس مان او را از نسل فئودور داستایوسکی و نیچه می‌دانست. هامسون در ادبیات روانکاوانه همراه با تکنیک‌های جریان سیال ذهن و تک‌گویی درونی که بعدها در آثار جیمز جویس، مارسل پروست و ویرجینیا وولف ظاهر شدند، پیشگام بود. و برخی او را پدر جریان سیال ذهن می نامند.
هرمان هسه، هامسون را نویسنده محبوبش می‌دانست. همینگوی رمان‌های او را برای خواندن به اسکات فیتز جرالد پیشنهاد می‌داد و آندره ژید او را هم ردیف داستایفسکی قرار می‌داد و حتی یک قدم پیش‌تر رفته بود و هامسون را دقیق‌تر و ریزبین‌تر از داستایفسکی می‌دانست. بوکوفسکی، هنری میلر، … فهرست این اسامی را همین طور می‌توان ادامه داد تا به نویسنگان مدرن معاصر رسید، نویسندگانی نظیر پل استر که از هامسون به عنوان یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان زندگی‌شان اسم می‌برند.
شاید اگر هامسون آن همه بی پروا طرفدار فاشیسم نبود، این فهرست طولانی‌تر از اینها می‌شد.
«رمان گرسنه» یکی از آثار برجسته و خواندنی،این نویسنده که به توصیه بسیاری جز 1000 رمانی است که هر فرد باید آن را بخواند پیشترها توسط انتشارات نگاه منتشر شده است.