نگاه: هادی حسینی نژاد شاعر و روزنامه نگار است. او شعر را با ترانه در آمیخت و خاصیت ویژه به ترانه داد. مجموعه ی “شعر – ترانه” ی “دردی به نام من” دومین کتاب هادی در زمینه ترانه است که قرار است به زودی نشر نگاه آن را منتشر کند. امروز که مهمان نگاه بود از او در باره این مجموعه پرسیدم و او گفت:
این مجموعه شامل 60 قطعه می شود که در بازه ی زمانی یک دهه ی اخیر و پس از انتشار مجموعه ترانه ی “هرچی ترانه هیچی!” در سال 83، سروده ام.
از این حیث، کارها با حساسیت های ویژه ای انتخاب شده اند و به نوعی روایتگر سیر تحول در ترانه سرایی من به شمار می آیند.
از هادی حسینی نژاد پرسیدم ترانه های شما با ترانه هایی که هر روز منتشر می شود چه تفاوت ها و تمایزهایی دارد و او صمیمانه گفت :
مهمترین بارزه در این مجموعه، مساله ی زبان است. باید بگویم برخلاف اینکه باب شده ترانه باید از سخیف ترین و پیش پا افتاده ترین ورژن زبانِ محاوره استفاده کند، من در سرایش این ترانه ها خصوصا ترانه های متاخرتر، به مساله ی زبان فکر کرده ام. چراکه معتقدم پذیرفتنِ پیش فرض مرسوم، دست ترانه سرا را از امکانات زبانی خالی می گذارد. به همین دلیل است که خروجی کار، ترانه هایی هستند که در اصل کپی یکدیگرند؛ چراکه ترانه سرا در سرایش آن ها امضای زبانی ندارد.
ایشان در باره زبان ترانه همچنین کفتند :
از طرف دیگر باید در نظر داشت که زبان محاوره، زبان منفعلی نیست و در بسیاری از مواقع و موارد، ظرفیت پذیرش کلمات و اصطلاحات فاخر را نیز دارد. کما اینکه ما در گفتمان های روزانه ی خود نیز از به کار بردن برخی از این کلمات و اصطلاحات برای انتقال مفهوم و ارتباط با مخاطب ناگزیریم.
ایشان در باره اصطلاح شعر – ترانه همچنین گفتند :
مساله زبانی که قطعا رابطه ای دوسویه با فضاهای فکری و حسی من داشته است، باعث شده تا ترجیح بدهم این مجموعه را “شعر – ترانه” بدانم. هرچند تفاوت چندانی بین این دو حس نمی کنم.