فخرالدین

ری را عباسی

از عزیزانی که دعوتِ صلح را پذیرفتند سپاسگزارم. باید بگویم ‌‌انتخاب شعر در این مجموعه بسیار دشوار بود، زیرا انتخاب شعری از یک کشور، گاه‌‌ به دلیل مرتبط نبودن با موضوعِ صلح، ناگزیر به حذف آن کشور منجر می‌شد. ‌‌آثاری که برای شرکت در دور اول  این جشنواره ارسال شده بود، حجم بسیار بالایی را داشت. چنانچه پیش از این در مطبوعات نیز آمده بود، نزدیک به‌‌4000 اثر بررسی شد. بیشترین شرکت کنندگان از ‌‌ایران و شاعرانی از: آلمان، آمریکا، انگلیس، ایتالیا، افغانستان، تاجیکستان، فرانسه، عراق، سوریه، لبنان، مراکش، هندوستان، ترکیه، نروژ، آلبانی، هلند، ژاپن، صربستان مونته نگرو، یوگسلاوی (سابق) و… که بخشی از این آثار در این مجموعه دیده می‌شود، برخی در مجلد دیگری به چاپ خواهد رسید.

شرح حال این جریان نوپا که نخستین حرکت ادبی و مسقل از سوی ایران بود در این چند سطر نمی گنجد؛ اما آنچه مهم است شنیدنِ صدای صلح به زبانهای مختلف است، که در این مجموعه ‌‌دیده می‌شود. شاید این توضیح کافی باشد، ‌‌بعضی ناشران از انتشار گزیده‌ی این‌‌ اثر ( به دلیل حجم زیاد) امتناع داشتند. بعد از فراز و فرودهای بسیار بر سر راه انتشار این کتاب، جناب علیرضا آبیز، دوست گرانمایه(شاعر و مترجم) اشعار فارسی را که قبلا ‌‌بعضی از شاعران، توسط مترجمان مختلفی ترجمه کرده بودند؛  بررسی و مجددا ترجمه کردند. چنین راه دشواری در ابتدا ‌‌طی شد،‌‌ چند زبانه بودن این اثر به دو زبانه بودن (فارسی و انگلیسی) تقلیل یافت. متاسفانه ‌‌بعد از کاری طولانی، این امر نیز به سرانجام نرسید و قرار شد، این اثر را‌‌ فقط به زبان فارسی در حجم‌‌کمتری در ایران و زبان انگلیسی آن را ‌‌درخارج از کشور به چاپ برسانیم. علی‌رغم میل باطنی‌ام دست به این کار زدم. گرچه پسندیده نبود، اثر را پراکنده کنم در هر حال بعد از جدا سازی و کاری جان‌فرسای، این تلاش هم بی‌‌ثمر ماند و موجب پریشانی و دلسردی هدف شد. بعد از هفت سال کار روی این پروژه که مورد تبعیضِ همه‌جانبه و فراموشی قرار گرفته بود؛ تصمیم گرفتم این اثر را که امروز ‌‌راحت در دستِ شما ورق می‌خورد، ‌‌در یک روز بهاری و با شکوه، روبروی نمایشگاه بین‌المللی کتاب، همراه با کتابهای بلاتکلیفِ دیگرم، برگ به برگ آتش بزنم تا از وجود نداشته‌ی صلح، در جامعه در امان بمانم. این خودسوزی که از عمر ده ساله‌اش می‌گذرد ( به دلایل مختلفی…) اتفاق نیفتاد و به سکوت و سکوت گذشت. در این سکوت طولانی، توانستم سه رمان را به اتمام برسانم و… بگذریم. در همین ‌‌خلوت بود که ‌‌گاهی بزرگوارانی بزرگ،‌ ‌احوالی از کتاب صلح می‌پرسیدند؛ دوست بزرگوارم جناب دکتر علی غضنفری که خود نیز غم صلح دارند، از اوضاع کتابِ صلح و شرایط من با خبر شدند، با ‌‌همت ایشان قرار شد، اثر را فقط به زبان فارسی منـتشر‌‌‌ کنم. با همه‌ی دلسردی، دوباره دست به کار شدم.

ادامه خواندن ←