حالات آزاد عشق

گؤنول و امراه شاهان

ترجمه علیرضا سیف الدینی

خانواده شاهان یک زن و شوهر اهل ترکیه اند. آنها داستان زندگی عاشقانه خود را روایت می کنند. کتابی ساده اما پر از نکات شگفت آور که توجه به آنها می تواند باعث تحکیم پیوند زناشویی شود. دستورالعمل هایی که این دو می دهند، ساده، کاربردی و قابل اجرا هستند. پس اثر، گرچه روایتی داستان گونه دارد، اما متنی تربیتی و اخلاقی ست. کتاب در ترکیه جزو پرفروش ترین کتاب های سال 2017 بوده که حالا ترجمه فارسی آن تقدیم دوستداران ادبیات کشور همسایه می شود.

فصل 19

اگر بپرسید زندگی مشترک از نظر زن چطور باید باشد یا راز خوشبختی یک زن چیست، می‌گویم:

1.مرد یا زن فرق نمی‌کند، باید بدانند که هرکدام‌شان یک شخصیت منحصربه‌فرد دارند و باید او را به‌خاطر این‌که «او»ست دوست داشته باشند و بی‌آن‌که به افکار و احساسات و شخصیت‌شان مداخله بکنند به او «احترام» بگذارند.

  1. همان‌طور که تو انتظار داری و دلت می‌خواهد دوست داشته بشوی، فراموش نکن که همسرت هم انتظار دارد دوست داشته بشود و می‌خواهد این را احساس کند. عشق و محبت خودت را با صراحت، بدون امتناع و بدون این‌که فکر کنی لوس می‌شود ابراز کن تا او هم از دوست‌ها، برادرها و خواهرها، رفقا یا حیوانی که آن را پرورش می‌دهد طلب «عشق» نکند. از عشق شما تغذیه کند.

3.بی‌آن‌که سعی کنی همه‌چیز را با سود و ذوق و افکار شخصی‌ات هماهنگ کنی، از چشم همسرت نگاه کن و به‌اندازه‌ای که بتوانی از چشم او ببینی «امپاتی»(درک متقابل) ایجاد کن!

  1. همیشه حرف‌های عاقد را به خاطر بیاور، چه گفته بود؟ با جملۀ «در بیماری و سلامت، در حضور و عدم حضور» شروع کرده بود، مگر نه؟ چون شریک زندگی یعنی «همه‌چیز». موقع بیماری هم می‌توانی دستش را بگیری، شاید او بهترین دارو باشد. همان‌قدر که در حضور وجود خواهد داشت در عدم حضور هم وجود خواهد داشت، به‌جای این‌که این را به مشکل بدل کنی کنار او بنشین و دنبال راه حل بگرد. نگران نباش، اگر دو روز نان خشک بخوری نمی‌میری!
  2. زن و شوهر ابداً رقیب هم نیستند، برای همین، طوری که انگار همیشه آمادۀ دعوا هستید برای هم گارد نگیرید، «تیم» باشید تا کسی شما را شکست ندهد!
  3. بدانید که مشاجره هم آداب و اصولی دارد. بدانید که با داد و فریاد متقابل نمی‌توان به جایی رسید، هیچ‌چیز درک نخواهد شد و حتی به‌درستی درک نخواهد شد. لااقل یک طرف می‌تواند سکوت کند، کسی که فریاد می‌زند هرطور شده آرام می‌شود، آن‌وقت امکان این وجود دارد که در سطحی برابر گفت‌و‌گو کرد.
  4. به‌جای این‌که تصمیم‌های خودسرانه بگیری اگر لااقل نظر او را بپرسی چیزی از دست نمی‌دهی. شاید او از زاویه‌ای که تو نمی‌بینی می‌بیند و از این طریق تصمیم نادرست نمی‌گیری.
  5. بپذیر که کسب اجازه به‌معنای زن‌ذلیلی یا کسر شأن نیست، چون تو در بین این مسئولیت‌ها حق نداری همسرت را آزرده‌خاطر کنی. اگر یک دلیل قابل قبول داری و آن را آرام و قشنگ توضیح بدهی، مطمئن هستم که تو را «درک» خواهد کرد.
  6. هر اتفاقی هم که بیفتد(به‌جز خیانت و ضرب و شتم)جای خواب‌تان را از هم جدا نکنید، بعد می‌بینید خوابیدن جدا از هم به عادت بدل شده و حتی جذاب‌تر هم شده!
  7. تعریف و تمجید کنی زبانت قطع نمی‌شود، نگران نباش. گهگاه می‌توانی غرورش را نوازش کنی و بگویی چقدر زیبا/برازنده است. اگر واقعاً دوست داشته باشی در همه حالتش برایت زیباترین آدم دنیاست.
  8. موقع مشاجره ابداً فحش ندهید، زخم زبان خوب نمی‌شود. اگر نمی‌توانی به خودت مسلط باشی به بالکن برو، وقتی آرام شدی بیا!
  9. در کنار دیگران (هر آدمی باشد) اصلاً و ابداً از همسرت عیب‌جویی نکن، حتی از او تعریف کن. چون همسرت انتخاب توست، این را فراموش نکن!
  10. همسرت را تحقیر نکن، نگو: «نمی‌توانی انجام بدهی، تو نمی‌توانی.» هر انسانی استعداد انجام هر کاری را ندارد! یا به‌خوبی یاد بده یا خودت انجام بده.
  11. «صداقت» اساسی‌ترین سنگ بناست.
  12. مسئولیت‌های هردو طرف جداست، هرچقدر هم زندگی مشترک باشد بعضی از وظایف جداست، این‌ها را هم به‌جای زور باید با علاقه انجام داد.
  13. اگر نه همیشه گهگاه یک دسته‌گل برایش ببر. نگران نباش ورشکست نمی‌شوی اما دل همسرت را به‌دست می‌آوری.
  14. فداکاری خواهی کرد اما آن فداکاری‌ها را به‌زشتی به رخ او نخواهی کشید. مخصوصاً اجازه نخواهی داد که کسی او را تحقیر کند. چون بزرگ‌ترین دیوار او تو هستی، اگر تو از او حمایت نکنی هر سنگی ممکن است به او برخورد کند و بیش‌ از تصورت او را زخمی نماید.
  15. به خودت زحمت بده و از او به‌عنوان انسان بپرس روزش را چطور گذرانده است.
  16. بی‌زحمت آن باسن‌ات را بلند کن و شوهرجانت را از در راهی‌اش کن، وقتی هم که به خانه می‌آید زبانت را به‌کار بینداز و بگو: «خوش آمدی عزیزم.»
  17. غرور بی‌جا مغز آن خوشبختی را متلاشی می‌کند!

ماده‌های زیادی را می‌توانم بشمارم اما مطمئنم حتی با این‌ها هم مسائل زیادی را می‌شود حل کرد. موارد باقی‌مانده را شما پر کنید. یالّا ما رفتیم، شما هم سعی کنید خوشبخت باشید. چون سزاوارش هستید!

 

125,000 تومان

جزئیات کتاب

وزن 300 گرم
ابعاد 21 × 14 سانتیمتر
پدیدآورندگان

علیرضا سیف الدینی, گونول و امراه شاهان

نوع جلد

شومیز

SKU

99165

نوبت چاپ

اول

شابک

9787-600-376-250-3

قطع

رقعی

تعداد صفحه

222

سال چاپ

1396

موضوع

داستان خارجی

تعداد مجلد

یک

وزن

300

در آغاز کتاب حالات آزاد عشق می خوانیم :

عشقِ آزاد

سلام، برای کسانی که کنجکاوند یا با بی‌میلی می‌پرسند: «خانوادۀ شاهان دیگر کیست؟ این کتاب دیگر از کجا پیدایش شد؟ از چه‌چیز حرف می‌زند؟» به‌طور خلاصه تعریف می‌کنم. ما جزو زوج‌هایی هستیم که با عشق با هم زندگی کرده‌اند و بعد از دوران به‌نظر ما سخت _ برخلاف همه‌چیز و همه‌کس_ آشیانه‌شان را ساخته‌اند. به‌همراه ورود رسانه‌های اجتماعی به زندگی‌مان به این روزها رسیده‌ایم. گفتیم حالا که با کسانی که دوست‌مان دارند و با کسانی که دوست‌مان ندارند یک خانوادۀ بزرگ تشکیل داده‌ایم، ما هم داستان خودمان را در میان گذاشتیم و دیدیم تعداد زوج‌هایی که داستان‌شان مثل داستان ماست زیاد است…بعضی‌ها سپری شده، بعضی‌ها سهل‌انگاری کرده، بعضی‌ها امروز در جریان است، و بعضی‌ها از فردایشان خوشحالند اما یک رازی را به شما بگویم؟ همه‌شان داستان‌های مشابهی هستند! مال ما پایان خوشی داشت اما هر داستانی پایان خوشی ندارد. به همین دلیل گفتیم که:

«شاید داستان ما برای کسانی که زندگی‌شان ناتمام مانده یا خواهد ماند نوری باشد و وسیله‌ای بشود برای پایان خوش.»

چرا که نه!

باورتان می‌شود، به کمکِ نوشته‌هایمان چندین رابطه پایان خوشی داشت. ما دیگر چی می‌خواهیم؟ خواهید گفت: «پس چرا ماجراهای بعد از ازدواج را نوشتید؟» چون ما گفتیم: «ازدواج، عشق را می‌خنداند.» و روزبه‌روز بیشتر به ما خوش گذشت. ما خواستیم همین‌طور که تا این حد شاد و خوشبخت و با نشاط قهقهه‌ سر داده‌ایم برای شما هم رازمان “ج” را تعریف کنیم. گفتیم شاید بتوانیم بر لبِ زوج‌هایی که ازدواج‌شان روزبه‌روز یکنواخت‌تر می‌شود و امروزشان با دیروزشان فرقی ندارد لبخند بنشانیم و در تبسم‌هایشان سهمی داشته باشیم.

چرا که نه؟

شاد باشید.

چه خوب که هستید. امیدوارم از خواندن این کتاب لذت ببرید عزیزانم.

فصل 1

کجا مانده بودیم؟ هان! داشتیم می‌رفتیم به ماه عسل، مگر نه؟ مرد غریبه به من گفت: «تسلیت می‌گویم!» آره! بگذریم، بالاخره با هم توافق کردیم و گفتم از بلندگو اعلام کند. مردم دنبال بچه‌شان می‌گردند و من دنبال شوهر گنده‌ام. حالا خنده‌دار به نظر می‌آید اما آن‌موقع خیلی غم‌انگیز بود.

«آقای امراه شاهان، آقای امراه شاهان… در اتاقک راهنما منتظر شما هستند.»

خیلی کنجکاو بودم بدانم می‌شنود، اگر می‌شنود چه فکر می‌کند، چی با خودش می‌گوید؟ فقط خودش نیست، چمدان‌ها هم دست اوست؛ در این صورت می‌آید، به محض اینکه بیاید موشک خواهم خورد. داشتم می‌گفتم: «آه به هر حال، شوهرجان زودتر بیاید، به این هم راضی‌ام!» یک‌هو یک سیاهی ظاهر شد. دلاورم، شیرم، چهارشانه‌ام، شکم‌دارم دارد می‌آید اما جالب است که عصبانی نیست، همین‌طور که دارد با چشم‌های مضطربش اطراف را نگاه می‌کند می‌آید. به تصور این‌که من را ببیند از کوره در می‌رود و چمدان‌ها را از دستش می‌اندازد و به‌ من حمله می‌کند استخوان‌هایم تلک تلک صدا کرد. حتماً شنیده‌اید که می‌گویند خرس موقع نوازش بچه‌اش او را کشته، من هم آن موقع دقیقاً همین حس را داشتم. دیدم چشم‌های معیوبش خیس شده، گفتم: «ای‌ی‌ی لوس، تو فکر کردی من طوری‌ام شده و ترسیدی؟»

واقعاً ترسیده، فکر کرده توی توالت افتادم و بی‌هوش شده ام و برای همین بیرون نیامدم. ما که تا اینجا برای ماه عسل آمده‌ایم و بالاخره بعد از پنج سال این روزها را دیده‌ایم، مگر ممکن است من تو شهر غریب بی‌هوش بشوم! مثل قنداق تفنگم، هاهاها یالا، دیگر شروع کنند سه‌گانۀ دریا و شن و آفتاب.

هوووم! آمدیم سر اصل مطلب، الان چه کار باید بکنیم؟ قبلاً نه امراه به بودروم آمده بود، نه من، برای همین هم نمی‌دانیم چطور باید رفت. بعد گفتیم: «آآآ‌ه.» مردم پرسان‌پرسان رفتند بغداد را پیدا کردند، آن وقت ما نتوانیم هتل‌مان را پیدا کنیم!

از فرودگاه اول با سرویس به بودروم رفتیم، بعد گفتیم از یک نفر که می‌داند بپرسیم چطور می‌شود به دهکدۀ هتل‌مان رفت اما همه‌اش به آدمی برمی‌خوریم که نمی‌داند، و معلوم نیست چرا آن آدم هم نمی‌گوید نمی‌دانم، حتی با اطمینان راه را توضیح می‌دهد، هان حالا از اینجا سلام بر آن کسی که نمی‌داند(داداش نمی‌دانی بگو نمی‌دانم، بگو اهل این طرف‌ها نیستم، چیزی بگو، ولی تو را خدا راه نشان نده!)

چی می‌گوید جناب؟ فقط صد متر جلوتر مینی‌بوس‌هایی هستند که می‌برند! معلوم نیست چرا این صد متر تمام نمی‌شود دوست من؛ راه برو، راه برو، راه برو…پُف، آفتاب بالای کله‌مان پنجاه‌وپنج درجه(انگار غلو کردم)، چمدان‌به‌دست، داریم فس‌فس‌کنان می‌رویم اما هنوز ساحل دیده نمی‌شود. نگو آن صد متر، مسافتی بوده نزدیک به پانصد متر. بی‌خواااب، خسسسته، ساعت نه و نیم شده…

بالاخره سوار مینی‌بوس شدیم، گفتیم: «اوه‌ه!» باسن یک جایی پیدا کرد. وقتی شاگرد راننده آمد، مرد من جواب سؤالی را که می‌دانست برای کسب اطمینان با خوشحالی پرسید: «برادر،… …به هتل هم می‌رود دیگر نه؟ چند دقیقه طول می‌کشد برسیم؟ خیلی طول می‌کشد؟»

شاگرد راننده لحظه ای مات و مبهوت ماند، انگار که دهاتی ساده‌ای را دیده باشد ماند چه بگوید اما مجبور هم بود واقعیت را بگوید:

«آقا شما راه‌تان طولانی است! این مینی‌بوس شما را تا مرکز یالی‌کاواک می‌برد، از آن به بعدش را باید با تاکسی رفت.»

نگو همچو چیزی نبوده، درواقع، مینی‌بوس تا آنجا می‌رفته، ولی مردم ما کشته مردۀ این‌اند که جاهایی را که نمی‌دانند نشان بدهند، این هموطن هم از باسن‌اش یک چیزی درآورده: چی؟ مینی‌بوس نمی‌رود، باید با تاکسی رفت. این‌ها شبکه‌اند؟

به هرحال، البته امراه تا این را شنید جا خورد!!! گفت: «تاکسی.» آره دیگر! فوراً جمله‌هایش را جمع و جور کرد و برایشان دنبال جایگزینی گشت؛ چون اگر رانندۀ تاکسی بفهمد که ما برای تعطیلات آمده ایم، می‌گوید: «به هر حال، این احمق‌ها راه را بلد نیستند، حالا هم که آمده‌اند تعطیلات پول دارند، من هم بچرخم و کم بوق بزنم!» دروغ چرا من هم همین فکر را کردم و حرف شوهرجان را قطع نکردم.

تا گفت: «برادر راه دیگری برای رفتن به آنجا نیست؟ یک وقت پول تاکسی زیاد نشود؟ پیاده خیلی طول می‌کشد؟» شاگردراننده ابروهایش را تا موهایش بالا برد:

«ایی اِه نه متأسفانه! طور دیگری نمی‌توانید بروید. راه طولانی است، اِه نه، ایی اِه!» (بس است دیگر، فهمیدیم نمی‌شود رفت، حتماً باید سوار آن تاکسی بشویم).

وقتی هم با مینی‌بوس به آخر راه بیست، بیست و پنج دقیقه‌ای رسیدیم، تاکسی گرفتیم، خوب به اجبار سوار شدیم. البته شوهرجان ما عاقل است، انگاری که قبلاً آمده و مسافت را می‌داند غرور بهش دست داد، این بس نیست راه را هم توضیح می‌دهد. شاید بگویید که «این مرد که راه را بلد نیست چطور می‌تواند توضیح بدهد؟» شاید از هتل پرسیده: «اگر از یالی‌کاواک با ماشین خودم بخواهم بیایم چطور باید بیایم؟» در آن اثناء من توی مرکز به دستشویی رفته بودم، اصلاً هم به من نمی‌گوید به هتل تلفن کرده. دیدم مرد من دارد قشنگ راه را توضیح می‌دهد، من هم اصلاً نپرسیدم از کجا می‌داند (شما می‌توانید حدس بزنید که ما اگر توی تاکسی نبودیم چی می‌گفتم، البته که اوهام زنانه است: از کجا می‌دانی، با کی آمدی، با کدام دختر آمدی تعطیلات، تو مگر نگفتی این هتل را اتفاقی پیدا کرده ای، اووووووووو ور ور ور پیف! والله گاهی دلم برای این مرد جماعت می‌سوزد، خوشبختانه توی تاکسی بودیم و درواقع طولی نکشید که فهمیدم زنجیره‌ای از سؤال‌های مزخرفی است.)

بالاخره رسیدیم!!!

مثل شوخی می‌ماند، مگر نه؟ حول و حوش ساعت ده و نیم، تنها خواسته مان این بود که مثل خرفت‌ها بخوابیم. کارها را حل و فصل کردیم و رفتیم ساکن بشویم، اگر تصور می‌کنید که خواهم گفت: «البته مثل همیشه این شوهرجان من به خدمتکاری که چمدان‌های ما را آورد انعام نداد!» اشتباه می‌کنید، چون انعام داد، بله، واقعاً داد! آن هم پنج لیر! مرد یک نگاه به پول کرد، بعد کله‌اش را آهسته تکان داد، یک عجب عجب زیرلبی گفت، تعطیلات خوبی برایمان آرزو کرد و رفت. من با اینکه از انعام دادن او تعجب کرده بودم، از مبلغ‌اش تعجب نکرده بودم اما به این هم فکر کرده بودم که باید بیشتر از آن می‌داد.

نقد و بررسی‌ها

هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.

اولین کسی باشید که دیدگاهی می نویسد “حالات آزاد عشق”