دیدار در فلق

منوچهر آتشی

منوچهر آتشی (1384 – 1310)، شاعر، منتقد، نظریه‌پرداز، مترجم و نویسنده، از واپسین شاگردان بی-واسطه‌ی نیما است. تحول عظیم در شعر آتشی، پس از آشنایی با اشعار نیما رخ‌داد. حاصل زندگی شعری آتشی، سیزده دفتر شعری با عناوین زیر است: آهنگ دیگر، آواز خاک، دیدار در فلق، وصف گل سوری، گندم و گیلاس، چه تلخ است این سیب، زیباتر از شکل قدیم جهان، خلیج و خزر، حادثه در بامداد، اتفاق آخر، ریشه‌های شب، غزل‌‌ غزل‌های سورنا، بازگشت به درون سنگ. در پژوهش حاضر، ابتدا این دفاتر شعری، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت و ویژگی‌های آنان، به‌طور جداگانه، برشمرده-شد. در سطح زبانی به هنجارگریزی، باستان‌گرایی، بهره‌گیری از انواع واژگان مدرن و عامیانه و … بررسی شد. آشنایی آتشی با تحولات زبانی، در این سطح ملموس است. در سطح ادبی، مفاهیم علم بیان و بدیع با استناد به نمونه‌های روشن آورده شدند. در این بخش، آشنایی شاعر به شعر سنتی دیده‌می‌شود. در بررسی سطح فکری، مفاهیمی مانند، طبیعت‌گرایی، بوم‌گرایی، میهن‌پرستی، غم‌غربت(نوستالژیک)، تن-کامه‌سرایی(اروتیزم)، انسان و زن، ، طنز، تقدیر و … بررسی شدند. از دیگر‌مباحث این پژوهش، بحثی پیرامون شعر ناب است. شعر آتشی، شعری غیرسیاسی و در زبانی حماسی – تغزلی، با ویژگی بارز طبیعت‌گرایی و بوم‌گرایی‌ است.