جاده تا آنجا که ایستاده ای می آید

ابوالقاسم ایرانی

دهه 40 را می‌توان نقطه آغاز فعالیت‌های ادبی و شعری ایرانی دانست.دهه‌ای سرنوشت ساز در ادبیات معاصر. ایرانی شعر را با تجربه‌های نو نیمایی آغاز کرد. اگر چه در آغاز تجربه‌های کلاسیک نیز داشته است. بعدها با فراروی از شعر نیمایی به شعر آزاد و منثور رسید.ایرانی به همراه شاعرانی چون باباچاهی، محمد بیابانی، پرویز پروین، محمدآذری و…از شاعران نسل دوم بوشهر و نسل سوم نیمایی در ایران و محمدرضا نعمتی زاده، منوچهر آتشی و عبدالرسول حامدی از شاعران نسل اول نیمایی بوشهر محسوب می‌شوند. « ابوالقاسم ایرانی شاعری است که چندین نسل شاعر را تجربه کرده است.از جریان‌های نیمایی تا موج‌هایی که پس از هم آمدند و رفتند.
اما او هم چنان آونگ وار در میانه مانده است بین شاعران سمبلیک و شاعرانی که به تجربه‌های شخصی خود رو کرده اند.» (شریفی، 29:1388)شعر ایرانی از نظر فرم، ساخت، شکل بیرونی و شیوه تقطیع و سطربندی، شباهت و تطابق نزدیکی با معماری و بافت خاص شهر بوشهر دارد:« مجموعه‌ای از کوچه‌های پیچ در پیچ ]و تنگ و باریک و شرجی زده[ که همگی از میدان یا میدانچه‌ای آغاز و به میدان یا میدانچه دیگر منتهی می‌شوند.آنگاه پس از عبور از میدان‌های متعدد به ساحل دریا می‌رسند.» (حمیدی، 56:1384)